Mesnevi'den Allahı Anmak...

Mesnevi’de deniyor ki:
Adamın birisi, her gece kalkıp namaz kılıyor, Allah’ı anıyor, Ona dua ediyor, yalvarıp yakarıyordu. Şeytan ona bir gün vesvese verir: “Ey ahmak kişi, her gece, Allah demenin, Onu zikretmenin ne anlamı var ki? Sabaha kadar uykusuz kalıp yalvarıyorsun, bütün kapılar yüzüne kapalıdır. Sana,”Ne istiyorsun” diyen var mı? Şimdiye kadar bir kapı açıldı mı? Buyur eden oldu mu? İstenmeyen yere gidilir mi? Allah senin bu yalvarıp yakarmana önem verseydi dileklerini kabul ederdi, bir cevap verirdi. Boşuna kürek çekip durma.”

Adam, kendine gelen bu düşünceyi doğru bulup gönlü kırıldı, başını yere koyup zikretmeden hüzün içinde uyudu. Rüyasında ona, ”Neden Allah’ı zikretmeden uyudun bugün?” dendi. Adam, “Yalvarıp çağırmalarıma bir cevap gelmiyor ki... Kapıdan kovulduğumu anladığım için artık o kapıyı çalmıyorum” dedi. Adama şöyle dendi: (Senin Allah demen, Onun kabul etmesi, Buyur demesi sayesindedir. Senin yalvarışın, Allah'ın senin ruhuna duyurmasındandır. Senin gayretlerin, Allah'ın seni kendine yaklaştırmasındandır. Senin korkun, sevgin, ümidin, Allah’ın lütfu iledir. Senin her “Ya Rabbi” demenin altında, Allah’ın “Buyur kulum” demesi vardır. Gafilin, cahilin gönlü bu duadan uzaktır. Gafiller dua edemez. Çünkü, “Ya Rabbi“ demeye güç yetiremez. Onun ağzında da, dilinde de kilit vardır. Dert içinde iken de ağlayıp sızlayamaz. Allah ona dert, ağrı, sızı, gam, keder vermez. Verse de o doktor der, Allah diyemez. Artık anla ki, Allah’a dua etmeni, Onu çağırmanı sağlayan dert, dünya saltanatından daha iyidir. Dertsiz dua soğuktur. Dertliyken yapılan dua ise gönülden kopup gelir, makbuldür.)
Adam rüyadan uyanınca, sevinir ve yeniden dua etmeye başlar ve muradına kavuşur. Günahkâr müslümanın duası, kabule şayan değilse de, cenab-ı Hak, dua edenin elini boş çevirmez. Dua sebebiyle ya günahlar affolur, ya gelecek bir bela önlenir, ya mevcut bir bela kalkar, yahut ahirette büyük sevaba kavuşulur.

Günah içinde yüzen bir kimsenin dünya işleri ile ilgili duasının kabul olması, isteklerine kavuşması, onun aleyhine olur. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Mümin dua ettiği zaman, Allahü teâlâ, Cebrail aleyhisselama, "İsteğini hemen yapma, ben onun sesini seviyorum" buyurur. Günahkâr dua edince de, "Bunun isteğini hemen yerine getir, ben onun sesini sevmiyorum" buyurur.) [İbni Neccar]

Alıntı:

---

Mustafa Bilici Nickli Üyeden Alıntı

Mesnevi’de deniyor ki:
. Allah ona dert, ağrı, sızı, gam, keder vermez. Verse de o doktor der, Allah diyemez. Artık anla ki, Allah’a dua etmeni, Onu çağırmanı sağlayan dert, dünya saltanatından daha iyidir. Dertsiz dua soğuktur. Dertliyken yapılan dua ise gönülden kopup gelir, makbuldür. [İbni Neccar]

---

Mustafa bey yukarıdaki cümleyi biraz açarmısınız, yani hastalandığımız zaman doktora gidersek biz allahın katında günahkarmı oluyoruz. Bana biraz ters geldi, Bu devirde hala hastalandığında, doktor yerine hoca arıyanlar bu yüzdenmi doktora gitmiyor.

Müslüm abi olayı çarpıtmayalım tabi ki doktora gidicez ama o derdin Allahtan geldiğini bilerek...
Gafillerden bahsediyor orada Allah diyemeyenlerden...

Mustafa kardeşim ben sadece insanlara kaderciliği aşılamayalım diye diyorum, gittikçe insanlar kaderci oldu, herşeyi allahtan ne yapayım deyip tepki vermez hale geldik. İnsanları tepki verir hale döndürmemiz lazım, Yunanıstanda polis bir çocuğu vurdu hala halk isyanını bastıramadılar, bizde polis ağaçta kuş vurur gibi adam öldürüyor kimsenin kılı kıpırdamıyor, bunlar hep kadercilikle ilgili.

Biz işimizi sağlam yapmalıyız hasta olursak doktora gitmeliyiz evimizin kapısını kilitlemeliyiz sonra Allaha tevekkül etmeliyiz bunları yapmadan olmaz...

Çok güzel bir yazıyı bizimle paylaşmışsın mustafa kardeşim.
mesnevinin her satırında bin anlam yatar. onu anlamak için kaç fırın ekmek yemek gerek.
hani derlerya çocuk süt içerken pilav yedirmek olmaz diye. işte mesneviyi anlamak için önce islam tarihini ve özellikle sahabelerin hayatını bilmek gerek...
Yoksa Kuran-ı Kerim'i ilk defa okuyanlarda mantığa vurup Allah korusun şirke düşebiliyorlar. Allah bizleri şirke düşenlerden etmesin...
selamlar...

Mesneviden bir alıntıda ben yapayım;

Alemlerin Rabbi tarafından sevilmek elbette ki insanın başına gelebilecek en büyük, en güzel şeydir. Yaratılış sırrına vakıf olan ve kendini aşka veren kişinin bu bilince varıncaya kadar geçirdiği süreç kolay olmamıştır. Aşığın geçirdiği bu zorlu dönemden Mevlana şöyle bahseder:

“Aşık tövbe etti mi, işte o zaman kork. Çünkü aşık ayyarlar gibi darağacında ders verir.”

“Aşıklar başlarına her ne hal gelirse gelsin sabredip, aşktan yine vazgeçmezler.”

“Ey ulular, aşıklara acıyın. Onların şanı, helak olduktan sonra bile helak olmaya hazır bulunmaktadır.”

Aşıklar için gam ve keder bir sonuç değil, hoşluklara sebep olacak bir vesiledir. Yolun sonunda varılacak nokta çekilen çileyi unutturacak nitelikte olduğundan gerçek aşıklar hiçbir zaman şikayet etmez, her an helak olmaya hazır bir hal içindedirler. Bu hal aşkın verdiği sarhoşluktur.

Mevlana’nın anlatmada yetersiz kaldığı bu hal kişiye özel olduğundan çok fazla açığa vurulmaz, gizemini ve bireyselliğini korur. Zira bu hallerin anlatılması tasavvuf edebinde hoş karşılanmaz, mahremiyeti ve kutsiyeti vardır.

Aşık, suretler alemini izlerken her güzellikte Allah'ın sanatını görür. Artık onun için her şey Rabbe götüren bir vesiledir. Her güzellik Hakk’ın gözle görülür bir aynasıdır. Allah Zatı bakımından alemlerden ganidir, dolayısıyla zatı alemlerde görünmez. O’nun alemlerde görünmesi ancak sıfatlarıyla cisimlerin maddelerine zuhuru yönüyledir. İşte bu noktada aşkın estetik ile olan ilişkisi karşımıza çıkıyor.