Başbakanımız geri adım atmamakta diretiyor… ”Ben yumuşak başlı koyun muyum?” diyor… Muhalefet, gerilimin düşmesini istemiyor… Medyaya: ”Merak etmeyin, her şey siyasiler arasında çözülür, halk sakin olsun” demek yerine, Cumhurbaşkanı ile bu konuları konuştuğu halde ,”Sadece mantı yedik!” diyor… Bilmiyorum ki size ne demeli? Allah’ınızdan bulun demekten başka bir şey gelmiyor içimden… Hâlâ bu gerilimden ne kaparsak kârdır düsturu ile hareket ediyorlar… Küçücük bir çocukken de bu, böyleydi… Hâlâ böyle… Haftadan haftaya buraya yazı girer oldum zaten… Bu fırsatı da ‘’sığ köşe yazarı analizi” yaparak harcamayacağım… Her gün gazete köşelerinde bolca canınızı sıkıp, kafanızı duvarlara vurmanıza sebep oluyorlar zaten biliyorum… Ben bir hikâyem ile özetlemek istiyorum size tüm bu gelişmeleri:
”Orta okuldaydım… Daha ergenliğe bile girmemiştim… O dönem babamın görev yeri Rize’ydi… Orta halli bir memur çocuğuyum oldum olası… Ne bir basamak altı ne de üzeri… Babamın yakası borçtan hiçbir zaman sıyrılmadı… O dönem ekonomik kriz vardı, 2001 krizinden birkaç sene öncesi… Bakmayın siz, o kriz her zaman vardı da, taş atar gibi kafaya anayasa fırlatan siyasiler sadece buna tuz-biber oldu… Neyse, o dönem babamın borcu bayağı ayyuka çıkmıştı, üst üste binen kredi faizleri ise onu çıldırtma noktasına getirmişti… Bir yaz mevsimi, okul tatil olmuş ve tüm arkadaşlarım memleketlerine, tatile gitmişlerdi… Ben de bir çocuktum alt tarafı, heveslerim, isteklerim, özendiğim şeyler vardı ve memleketime tatile gitmek istiyordum… Ne vardan anlardım, ne de yoktan… Dedim ya: ”Çocuktum alt tarafı!”
O yaz bir ilk gerçekleşti ve babam bizi tatile götüremeyeceğini söyledi… Çok şaşırmıştım ve üzülmüştüm… Nasıl olurdu ki? Babam, bir kahraman gibi gördüğüm adam böyle basit bir isteği gerçekleştiremeyeceğini söylüyordu… Basit dedim diye kızmayın… Evet, bir çocuk için basit bir istek bu… Okulu bitmiş ve memleketine gidip, akrabalarını görmek, tavuklarla koşmak, hiç olmazsa yılda on beş gün taze yumurta yeyip, erik ağaçlarına tırmanmak bir çocuğun en doğal hakkıdır… Onu da geçtim, bilmem kaç yıllık bir Devlet Memuru için bir gereksinim, haktır bu… Ben çocuk aklıyla babamın üzerine çok gittim… Dün gibi hatırlıyorum… Babam da gurur yapmış ve bize ”Param yok!’‘ diyememişti… Ben üsteledikçe babam daha agresifleşiyor ve içine kapanıyordu… Sonunda, bir gün patlamıştı… Babam Gümrük Memuru olduğu için silahı vardı… Bir gün o silahı kaptı ve kendini yatak odasına kilitledi… Annem çıldırmış gibi kapıyı yumrukluyor ve çıkması için yalvarıyordu… Babamın ağlarcasına sesini duyuyordum içerden… Çok korkmuş, ne olduğunu anlayamamış ve bir köşeye öylece sinmiştim… Dehşet içinde olanları izliyordum yalnızca… Olanları anlamlandırmaya çalışıyordum…
Nasıl başardık hatırlayamıyorum ama kapıyı açmayı başardık… Korkarak içeriye girdiğimde ise babamı yatağın üzerinde, elinde silah ağlarken gördüm… Babamı ağlarken hiç hâyal etmemiştim… Babalar ağlar mıydı ki? Hem de öyle bir ağlıyordu ki, hıçkırarak… ”Param yok! Ne yapayım kendimi mi öldüreyim?” diye bağırıyor, ağlama sesleri annemin korku dolu seslerine karışıyordu… Sonra annem bir şekilde elinden silahı almayı başardı… Babam sakinleşti… Akşam oldu ve yemek yeme vakti geldi… Ben öyle bir haldeydim ki, şaşkınlıktan sesim soluğum kesilmiş, öylece oturuyordum… Tatile gitmeyi istemeyi geçtim, bir sakız dahi istemeye cesaretim kalmamıştı… O akşam yemek yiyemedim… Zaten şu, kötü ekonomik koşullarda yediğimiz neydi ki? Onu bile yemekten kaçınır olmuştum o küçücük yaşımda… Gece uyku tutmamıştı, hâlâ olayın travmasını atlatamamıştım… TV izlemeye karar verdim… Gece haberlerine denk geldim ve gözüm siyasilere takıldı…
İşte, benim için film burada koptu… O son model makam arabalarına binen adamlar, çok anlamsız şeyler konuşup duruyorlardı… Birileri Mustafa Kemal’i kötülüyor, diğeri baş örtülü Meclis’e girdiği için bir kadını Atatürk düşmanı diye yaftalıyor, diğer bir adam ”Laiklik gidiyor, şeriat geliyor”, bir diğeri ise ”Din-İman elden gidiyor” deyip duruyordu… Çocuk kafası işte… Nereden bilecektim ki? O haberlerin sonuna kadar, bu siyasi adamlardan birisi çıkıp babamın kafasına silah dayadığını anlatacak, bundan bütün memurların kurtulması için bir iki cümle sarf edecek, bu durumu iyileştireceğinin müjdesini verecek diye bekledim… Ama o, adamların hiçbirisi ne babamın kafasına silah dayamasını, ne de çocukların yaz tatillerinde memleketine gidememesini konuştu… Koskoca bir haber bülteni bu safsatalarla gelip geçti… İlerleyen yıllarda o adamlardan birisi, başka birinin kafasına Anayasa denilen bir kitap fırlattı ve ben tatile gitmeyi bırak, ayakkabı bile alamaz oldum… Yıllarca okula altı yırtık ayakkabılarla gittim… Zamanla da sesim soluğum çıkmaz, boyumdan büyük hayaller kurmaz oldum… Boyumdan büyük hayaller… Ya, boyumdan çok büyük hayaller… Memleketimi görmek, kaz peşinde koşmak, okula ayaklarım ıslanmadan gidebilmek… Gerçekten çok büyük hayallerdi!”
İşte, sevgili okur… Bu kocaman hayallerle bugünlere kadar geldim…
Şimdi, yirmi dört yaşımdayım… Şükürler olsun, durumumuz şu an daha iyi olsa da,
ekranlara baktığım zaman hâlâ aynı zihniyette ki insanları görüyorum…
Ben belki büyüdüm, bu hayaller bana anlamsız geliyor…
Bir kaz peşinde koşmak, bir tatil, bir spor ayakkabı…
Ama şu an, bu suni tartışmalar sürerken, siyasi adamlar bu saçmalıklarla oy peşinde koşarken,
Rize’de, İstanbul’da, Mardin’de, Hakkari’de ve seksen bir ilde,
belki bir kasaba da belki de köyde kaç çocuk acaba
”BOYUNDAN BÜYÜK HAYALLER KURDUĞUNU” zannetmek zorunda kalıyor…
Sadece o siyasi adamların suçu değil bu elbette… Suç aynı zaman da senin! Evet, bana sakın kızma hatta en çok senin…
Sen, bir tarafın dinini sömürerek siyaset yapmasına izin verip, ”La İlahe İlallah” diyerek, koşa koşa sandığa gittiğin sürece,
diğer taraftaki de korkuları sömürülerek ”Türkiye Laiktir Laik kalacak, kahrolsun türban” diyerek sandığa koştuğu sürece,
Türkiye’nin seksen bir ilinde de, milyonlarca çocuk
”BOYUNDAN BÜYÜK HAYALLER KURDUĞUNU SANMAK ZORUNDA KALACAK!”
Bu çocukların babalarının hak ettikleri maaşı almasını sağlayacak,
çocuğuna bir ayakkabı almasını, yıl da bir tatile gitmesini sağlayacak siyasetçi değil de,
şov yapacak siyasetçi tercih ettiğin sürece bu hep olacak…
Siyasetçinin asıl görevi ne dini kurtarmak ne de türbanı öcü yapmak…
Dini, laikliği geçin siz şimdi sevgili siyasi adamlar…
Kendinizi nasıl kurtaracağınızı düşünün hesap günü geldiği zaman…
Hepinizin boynu bu çocukların vebali altında kalacak!
Ve işin acı tarafını bu çocukların anne ve babaları ile yüzleştiğiniz zaman anlayacaksınız…
Ne kadar boş işlerle ömür çürüttüğünüzü, hem kendinize hem bizlere işkence ettiğinizi…
Çünkü, yüzleştiğiniz o çocukların anne ve babaları içinde hem başı açık, hem türbanlı,
hem Türk, Hem Kürt, hem Ermeni, hem Lâik, hem Muhafazakâr olacak…
Siz bakmayın, bu dünya da bunu yüzünüze çarpacak mert insan kalmadı
ama sorgu meleği bunu yüzünüze tokat gibi çarpacak:
”Senin görevin bunlarla uğraşmak değildi… Senin görevin dünya da bu çocukları ağlatmamak!”
