Birecik'i Dinliyorum

Merhaba Sevgili Gönül Dostları,
Sizlerin arasında olmaktan çok mutluyum.Uzun bir süredir sitenizi takip ediyorum.Çok güzel bölgesel bir ağ kurmuşsunuz.Gerek arkadaşlık ve muhabbet diyaloglarınız ve gerekse çok önemli araştırmalarınız beni oldukça etkiledi.Ben Askerligimi Birecik’te yaptım.Nizip’i de çok sık ziyaret ederdim.Gerçekten de çok güzel hatıralarım oldu.Bu hatıralarımı sizinle paylaşmak istedim.Umarım sizler de bir yabancı gözü ile bu yazdıklarımı zevkle okursunuz.Hepinize en derin muhabbetlerimi sunuyorum.

Ben Askerliğimi Şanlıurfa’nın Birecik İlçesi, Birecik İlçe Jandarma Komutanlığında 287. kısa dönem olarak yaptım. Tabiî ki Birecik’e gelene kadar geçirdiğim evrelere, kısaca değinmek istiyorum. İçinizden Eyvah! Askerlik anılarına girdik, çıkamayacağız dediğinizi duyar gibi oluyorum ama korkmayın, sizi fazla sıkmayacağım. Şanlıurfa’ya ilk gelişimi anlatmazsam sizlere, bir şeyler eksik kalacak diye düşünüyorum.
Benim Şanlıurfa’yla tanışmam 2002 yılının ağustos ayına rastlar. Sizlere, Ağustos ayında Şanlıurfa otogarına inince yüzüme çalan sıcak hava akımı, anlatmadan geçemeyeceğim. İlk defa bu kadar sıcak bir ortamla karşılaşıyor ve bulunuyordum. Sanki güneş yerin içine girmiş ve oradan çıkmak istermişçesine, yerden gökyüzüne doğru sıcak bir hava akımı yükseliyordu, tabiî ki, önüne geleni kavurarak. Oralara yabancı oluşum her halimden o kadar belliydi ki; bu şaşkınlığımdan kaynaklanan etrafıma tuhaf bakmamdan mı, yoksa elimde taşıdığım valizlerden midir bilmem, birisi yanıma kadar yaklaşıp ‘Yolculuk ne tarafa’ diye, seslendi. Hani yabancı olduğunuz yerlerde, size sorulan sorulara, soru soranın niyetini anlamaya çalışmanın verdiği tedirgin tavırla, sesin geldiği sağ tarafıma dönerek cevap verdim. “Alay komutanlığına gideceğim”. Neyse, sağolsun sevgili kardeşim, ne kadar ona ekmek çıkaramasam da yolu bana tarif etti, ben Alay komutanlığına ulaştım ve teslim oldum, askerlik başladı…
Alaya bağlı Dağyanı Karakolu’nda 17 gün kadar ‘İntibak Eğitimi’ aldıktan sonra, dağıtım için tekrar Şanlıurfa’da bulunan Alay komutanlığı’na geldik. Artık zamanı gelmişti, eğitimin tamamdı, şimdi askerliğimizi uygulamaya başlayacağımız yerin seçimine gelmişti sıra… Önce İlçelerin ismi anons ediliyor ve akabinde de oraya gidecek olan askerlerin ismi okunuyordu. Kıdemli başçavuş sesinin son meyanına kadar bağırarak BİRECİK dedi. ………. Abdullah ÇELEBİ…… işte bu benim.
Sizlere, Birecik’i farklı bir bakış açısıyla anlatmaya çalışacağım. Daha doğrusu, bana Birecik denilince aklımın bir kenarına adıyla, tadıyla yada bende bırakmış olduğu etkisiyle kazınan Birecik’i, kısaca ben, sizlere, benim Birecik’imi anlatacağım.
İşte başlıyoruz….
ANTEP FISTIĞI= Kabuk, Doyumsuzluk, Asker cebi…
Ben Antep Fıstığının ilk defa kabuklusunu ve yaşını yiyordum. Esas benim tanıdığım ve bildiğim Antep Fıstığına ulaşmak için, önce en üstündeki yaş kabuğunu sıyırmak lazımdı. İşte o zaman karşılaşabilirsiniz tanıdık, yani sizin tanıdığınız fıstıkla. Ha!!! hala eksik bir şeyler vardı, çünkü biz sadece kavrulmuş halini biliyorduk fıstığın, ama bu yediğimiz, direk ağacından askerlerin cebine düşen cinsiydi Antep Fıstığının. Eylül ayıydı, bütün askerlerin cebi alabildiğine kabarık duruyordu. Bana tuhaf gelen bu yakışıksız kabarıklık, oranın eskisi olan askerlere, hiç öyle gelmiyordu. Hatta cebi kabarık değilse, yani cebinde yaş Antep Fıstığı olmayan asker, ambiyane bir tabirle içtimaya bile alınmıyordu. Hakikaten bütün askerler, boş kaldıkları tüm zamanı, o günlerde fıstık yiyerek geçiriyordu. Bütün Askerlerin şafak karalama defterinden başka en çok muhatap oldukları argümandı, Yaş Antep Fıstığı.
Yaş kabuğunu sıyırırken dilimde oluşan o tuhaf ve beni rahatsız etmeyen tat, hala dilimin üstünde duruyor gibidir. Birde en önemlisi neydi biliyor musunuz? bu fıstığı ne kadar yerseniz yiyin, kesinlikle doymadığınız… O zaman anlamıştım, neden askerlerin cebinin hınca hınç fıstık dolu olduğunu.

NOHUT=Dürüm, Yadırgamak, Nefis
Birecik’te askerlik yaptığım İlçe Jandarma Komutanlığı, şehrin merkezindeydi. Bunun şöyle bir anlamı vardı; Birecik’te yaşananlara, oranın kültürüne, yaşam tarzlarına bire bir şahit oluyorduk. Hala kendimizi çok şanslı sayarım, haklı olarak. Duyduk ve daha sonradan tecrübe edindik ki, Birecikliler sabahları nohut dürüm yerlermiş. İlk duyduğumuzda, kültüre yabancı olmamızdan dolayı “O da neymiş, Hadi ya sabah sabah” deyip yadırgadık. Sonrası mı? Sen misin o… İstinasız her sabah, kaçamak yapmayı bile göze alarak yediğimiz Nohut Dürüm, bir alışkanlık haline geldi bizlerde. Bilirsiniz Askeriyelerde dışarıdan bir şeyler almak ve yemek, yasaktır. Nohuttan sadece leblebi olmuyormuş…sonuç mu NEFİS!!! Ne yapayım ki, tatmamış olanlara üzülmekten başka.


SIFIR= Çay İçmek, Dinlenme, Hafta İzni
Yukarıdakileri okuyunca, eminim birçoğunuz beni, adı ‘Sıfır’ olan bir otelden bahsediyorum zannettiniz. Birecik’te ‘Sıfır’, Fırat Nehri’nin kenarı için kullanılan bir tabirdir. Askerler Hafta izinlerinde çarşıya çıkarken, ‘Sıfır da buluşalım’ diye sözleşirler birbirileriyle. Orada bulunan çay bahçeleri, askerlerin en uğrak yeridir. Büyük dinlenme yeridir, en büyük zevkidir askerlerin, Fırat Nehrinin hışırtısında oturupta çay yudumlamak. İşte biz ruhumuzu burada dinlendirir, en güzel hayallerimizi suyun derinliklerine dalarak kurar ve umutlarımızı Fırat’ın serin sularına bırakırız, sevdiklerimize ulaşsın diye… Şu Fırat’ın suyu akar serindir…..

CİĞER= Nohut, Vazgeçilmez, Tırnaklı Pide
Ciğer dürümü de nohut dürümünde olduğu gibi, bizim yine zanlı yaklaşımımıza maruz kalan, tepkiyle karşıladığımız bir olguydu. Çok hakkı geçmiştir inanın bize, ‘Ciğer Dürümü’nün. İnşallah hakkını helal eder. Ama biz, bu acemiliğimizi, bu hatamızı askerlik boyunca bıkmadan usanmadan ciğer dürümü yiyerek, ‘Ciğer Dürümü’ne hakkını vererek, ona olan hakkımızı ödemeye çalıştık. Ciğerin tırnaklı pideye uyumu, kuşkusuz süper. Bence Dünyada ki en iyi ikililerden birisidir tırnaklı pideyle ciğer… Ne kadar karnınız tok olsa da her zaman için ‘Ciğer Dürüme’ yer vardır midenizin bir köşesinde. Bizim öyleydi…

KELAYNAK= Bir Gün, Çok Mutlu, Özel
Kelaynakları bence özel yapan iki özellikleri var. Bunlardan birincisi ve tabiî ki en önemlisi, dünyada ‘tek eşli’ olan tek hayvandır onlar.. Biraz açacak olursak, kelaynaklar ömrünün sonuna kadar sadece, bir eşle beraber olurlar. Sözüm ona, hani bizlerde söz veriyoruz ya, nikah memurunun karşısında, hastalıkta ve sağlıkta ömür boyu birbirimizi yarı yolda bırakmayacağız diye. Bunu başaranlara değil, sözüm ona hitabım başaramayanlara, onlara kelaynakları örnek gösteriyorum, görüp feyz alsınlar diye.
Kelaynakları özel kılan ikinci özellik; Bu nadide kuşların sayılarının da, nadide olmaya yüz tutmasıdır. Ama bu konuda benim gönlüm çok ferah çünkü bir günümü ayırarak, özellikle bu güzel kuşları için hazırlanan, koruma proğramına alındıkları Çiftliğe gittim. Gördüğüm manzara benim gönlüme su serpti. Ben bu çiftliği gördükten sonra, kelaynakların nesillerinin tükeneceği ihtimaline, inanmıyorum. Gerçekten bunun hazırlanmasında emeği olan herkese teşekkürü bir borç bilirim. Çiftlikte onlar için, her şey doğal bir ortamda hazırlanmış, onları ben, çok mutlu gördüm, neslimiz tükeniyor falan diye üzüntü içerisinde değiller, onlara değer verildiği biliyorlar. Ne mutlu onlara bunu sağlayan insanlara. Bir gün mutlaka onları görün ve bu güzel kuşla tanışın, derim ben…

KEBAP= Çok büyük, Kebabcık, Leziz
Hiç kusuruma bakmayın, sizin buralarda İstanbul’da ve sair diğer yerlerde kebap diye yedikleriniz, kesin söylüyorum, kesinlikle kebap falan değil KEBABCIK, KEBABCIK. Kandırılıyorsunuz yazık
Ben bu kadar büyük şişte kebabı, ilk defa görüyor ve yiyordum. Şiş değil sanki Payitaht IV. Murat’ın kılıcı… Lokantadaki şişlerle, birde kalkan bulursanız, çok rahat kılıç-kalkan ekibi kurulur.
Şimdi gerçekçi olun, tabiriyle münahhassır birli(tekli) kebapla hiç doyduğunuz oldu mu? Ben de sadece Birecik’te yediklerimle doymuştum. Anadolu insanı bol kepçe çalışıyor, gönlü zengin. Tadı mı? Leziz, tariflere sığmaz….

KÖPRÜ= Muhteşem, Teskere, Otobüs
Birecik’ten Nizip’e giderken Fırat Nehri üzerinde en az Fırat kadar muhteşem bir köprü, altında da Birecik’in en güzel ve en büyük parklarından birisi vardır. Bu köprünün askerler için, teskere açısından stratejik bir önemi vardır. Çünkü teskeresini alan her askerin bineceği otobüs, bu köprüden geçer. Köprünün altında oturup da zevkle çayımızı yudumlarken, birbirimize, “Bir gün bizde bu köprüden geçeceğiz değil mi?” ve hemen köprüye hitaben ‘bekle bizi’ dediğimiz söylemler, hala kulaklarımda çınlar gibi taze ve canlı…

ÖGRETMENEVİ= Oğlum, Eşim ve evci izni
Birecik çok güzel bir Öğretmenevine sahip, konforuyla sizi şaşırtabilir. Öğretmenevinin benim için önemi çok büyük, neden mi? Çünkü askerlik süresince anılarını yaşattığım ve hasretlerini çektiğim, onlar için umut beslediğim, hayatta en çok değer verdiğim iki varlık oğlum ve eşimle iki güzel geçirdiğim yerdir öğretmenevi. Eşimle, Oğlum Osman Özkutay’ın beni ziyarete geldikleri ve onlarla geçirdiğim, benim unutamadığım iki gündür.
Ben eminim ki askerlik yaptığı yeri, tekrar görmeye giden çok az insan vardır. Ya da bunun hayalini kuran. Biz eşimle bazen sohbet arasında Birecik’ten bahseder, tekrar görmek istediğimizi, tekrardan oraya gitmek isteyişimize tanık oluruz, birbirimizin.

FOTOĞRAF= Kare, Arkadaşlık, Anlam
Hakikaten askerlikte çekilen fotoğrafların, herkesin fotoğraf albümündeki yeri ayrıdır. Onlar daha bir özenle korunur, onlara daha bir hoş bakılır, daha bir süslenerek anlatılır. Askerlik arkadaşlıkları çok başkadır. Hele onlarla çektirdiğin fotoğraf karelerinin, hatıralara yüklediği anlam daha bir bambaşkadır. Bende dayanamayıp bir tanesini sizinle paylaştım bile, şimdiden derginin çıkacağı günü bende sabırsızlıkla bekliyorum.

ASKERLİK= Kutsal, Şafak
Vatan deyince bizim için akan sular durur. Vatanı korumak, bizim için en kutsal duygudur. Asker olmak her Türk Gencinin hayalidir. Mehmet Akif ERSOY bunun bilincine dayanarak dememiş midir? İstiklal Marşımızın dizelerinde, Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda … Ama yinede vatanı korumak için harp sanatının öğrenildiği yerler olan Asker ocaklarında, askerlerin en tipik özelliğidir ‘şafak’ saymak. Bu konuyu Umut kelimesine bağlayarak sizlere veda etmek istiyorum.

UMUT= Tuz, Ekmek, Her yerde
Askerlikte ‘Umut’; (yapanlar çok iyi bilirler) tuzla ekmek gibi eksik olmaz sofranızdan,eksik olmaz gönlünüzden. Umut hep tazedir, her yerdedir. Biz Türkler, ne kadar asker olarak doğsak ta, teskere alıp ta, sevdiklerine kavuşma hasreti saklıdır, bu duyulan Umutun içinde. Budur son hücrene kadar hissedilen gönlünde. Her güzel şeyin değil, her şeyin bir sonu var. Duamız sonumuzun, kötü son olmaması dileğiyle….

BİRECİK=Bileşke, Tebessüm
Birecik, aslında bana bu yazıyı yazdıran sebep. Yukarıda anlattıklarımın bir toplanma yeridir Birecik. Birecik, benim her zaman anarken yüzümde tebessüm oluşturacak bir yer, bir mekan, benim için önem arzeden bir kelime. Aslında Birecik, bu yazımda kelime vererek bana neyi anımsattığı sorusuna verdiğim cevapların, bir bileşkesi. Birecik, benim bir gün mutlaka tekrar gideceğim bir yer.
Aslında bu yazımda ki amacım; Birecik’te yaptığım askerlikten yola çıkarak, Birecik’i benim anladığım dilde sizlere aktarmaktı. Orada edindiğim ve üzerime kattığım değerleri, oralı olmayan benim ağzımdan, sizlere anlatmaktı… Tekrar buluşmak dileğiyle Hoşçakalın.Sağlıcakla….

Teşekkürler tertip.Başımızla gözümüz üstünde yerin var.O kadar neffis anlatmışsın ki duygulanmamak elde degil.Birecik bizim cigerimizdir.Seni aramızda görmekten çok büyük onur duyduk.

Sade kültürümüzü, yalın birşekilde özetlemişsiniz. Aramıza hoş geldiniz.

Yöremizle alakalı bu güzel düşünceleriniz için gönülden teşekkürler.Sanırım şu an yaşadığınız memleketten hiç bahsetmemişsiniz.Merakımı bağışlayın,sahi nerden yazıyorsunuz.Belli mi olur,belki bizden biri de,sizin memlekette askerlik yapmıştır ya da yapıyordur.Ne dersiniz olamaz mı?

Fahri hemşerimiz gönülden teşekkürler,artık hemşeri olduk yazılarınıızın devamını bekleriz.Ancak benim Bireciklilere gücendigim bir husus varki o da kalelerine sahip çıkmamaları.Yazınınız ve tesbitleriniz çok güzel .Selamlar

Abi 6 yıl olmuş..Birecik çok degişti..Şimdi gitsen tanıyamazsın..Fırat sahilleri dolduruldu.Park be bahçeler yapıldı.Yeni caddeler açıldı.En ilginç gelişme ise Birecik'te artık Trafik lamlabaları var..Millet henüz alışamadı ama bu ışıklar Birecik'e çok yakıştı.... :))))

Kardeşimize teşekkür ederek başlamak istiyoum.

Aslında insan askerlik yaptğı ve öğrencilik yıllarını geçirdiği yerleri pek sevmez. Nedeni ise halkın onlara nasılolsa çekip gidecekler gözü ile bakmasıdır.

Şahsen ben bunları çok yaşadım. Yeteri kadar sevgi ve saygı olmaz. Arabaya daha pahalı binersin meyve sebzeyi daha pahalı alırsın. Çarşıya çıktıgında yolunacak kaz gömleği giyersin insanlar bu namus haini hangi kızın peşinden gidiyor diye ters ters bakar dururlardı. Kiralık ev ararsın bulamazsın vs. vs.

Amma bizim yörelerde öğrenci isen hele hele asker isen seni bir evlat olarak kabul ederler. Çünkü analar asker kıyafetli birini görünce "ane hayran benim oğlum da filan yerde asker ha" "işiniz gücünüz rastgelsin hoca-i hızır yoldaşınız olsun" demekten kendilerini alamazlar. Çünkü o asker ya bir evladı ya da bir kardeşi temsil etmektedir.

Elinize Yüreğinize Sağlik çok Güzel Anlatmişsiniz

Dikkat ettinizmi,sanki urfanın ilçesi olan bireciği değil de nizipten bahsediyor.

Sayin Abdulah Bey Birecikte Birecik Forumda Var Bende Birecikliyim Isterseniz Ordada Anilarinizi Paylaşirsiniz Onlarda Mutlu Olurlar

elbet güzel bi yazı lafım yok lakin ben bu aralar sadece kafamı dinliyom.....

donpanic sayesinde bu konuyu okuyabildim, kardeşimiz gerçekten Bireciğe ve Nizip'e aşık olmuş, biz neden vaz geçemiyoruz işte sebepleri yukarıda.