Nizip: Dün, bugün, yarın…
Nizip’in dünüyle bugününü anlatan iki kare… Bir tarafta çocuğunun karnını doyurabilmek, önlük parasını karşılayabilmek için el parçalayan, göz eskiten analar ve bu fedakârlığa aynı özveriyle karşılık vermeye çalışan çocukları… Diğer tarafta yaşlarının getirdiği heyecanın tadını doyasıya yaşayan “şimdiki” çocuklar.
Nizipliye yıllarca soldaki tablo reva görülmüştür. Kadınına; evinde fıstık kırıp, yazın fıstık, kışın zeytin bahçelerinde ırgatlık etmek düşmüştür. Günlerce su aksın, çöp kamyonu gelsin diye beklemek, haftada bir gelen su tankerinden evine kova kova su taşımak düşmüştür. Bir kilo fazla fıstık alabilmek için sabah ayazında fıstıkçı kapılarında beklemek; bir kova daha fazla su alabilmek için diğer analarla kavga etmek düşmüştür. Ve Nizipli ana hiç sormamıştır, “Biz pislik içindeki bu tankerlerden mi su içmeye layığız?” diye. Ekmek aldığı mahalle fırınının pisliğini düşünmemiştir. Bulduğu bir kova suya, alabildiği bir parça ekmeğe şükretmiştir hep.
Erkeğinin durumu da farkı değildir; hiçbir sosyal güvencesi olmadığı için hasta çocuğunu doktora götüremeyişi burkar babanın yüreğini, kitap defter alamadığı için evladını okula gönderemeyişi… Soğuk oda üşütmez babayı, kış günü odun alacak para bulamayışı yüreğini yakarken.
Çocuğu ne yapsın? Ailesi önlük-kitap alabiliyorsa okula gider. O da annesi gibi; okulunun neden kömürle, benzinle ısıtıldığını sorgulamaz hiçbir zaman. Okulda neden tuvalet lavabo olmadığını, neden okula kanalizasyon pislikleri içindeki yollardan gitmek zorunda olduğunu sormaz. Çünkü okula gidebildiği için şanslı olduğunu bilir. Zira eve geçimlik sağlamak için fıstık bahçesinde ya da sanayide çalışmak zorunda olan ve bu yüzden okuyamayan komşu çocukları vardır. O çocukların durumunun daha vahim olduğunu bilir. Kendisi hiç değilse okuldan arkadaşlarıyla maç yapabiliyordur, evcilik oynayabiliyordur, bekçi olmadıkça parkta salıncağa binebiliyordur… Ama o komşu çocuğunun çoğu zaman ne vakti ne de arkadaşı vardır oyun oynamaya. Sanayideki su en büyük eğlencesidir onun, adına Nizip Çayı dedikleri “su”…
Nizip’in dünü, aslında bizim çocukluğumuzdur. Bizim küçüklüğümüz Nizip’in çocukluğu. Biz büyüdük. Nizip de büyüyor. Artık Nizipli ana tankerlerden, kuyulardan su taşımak zorunda değil. Çöp kamyonu, su tankeri beklemek zorunda değil. Daha da önemlisi, pislik içinde yaşamak zorunda değil. Artık hastaneye gitmek için sağlık güvencesi, çocuk okutmak için kitap parası gerekmiyor. Okullarda kalorifer yanıyor, yollarda kanalizasyon pisliği yok, çocukları parklara almayan bekçiler yok. Kısacası Nizip insanı artık olması gerektiği gibi muamele görüyor.
Nizip’in büyüyüşünü kendi çocukluğumuzu seyreder gibi umutla seyrediyoruz. Umut beslememizin sebebi, yukarıdaki iki resim arasındaki farklarda gizli. Ve tabii ki bu iki resim arasındaki farkları yaratan o inanmış insanın sözlerinde:
“Günümüz dünden, yarınımız bugünden güzel olacak inşallah.”
