Kerkük, Ramadiye, Basra, Bağdat…
Şimdilik hüzün şehirleri.
İngilizce'de öğrendikleri "zamanlarla" öğretim ve hatta eğitim yapmaya çalışan gözükaralar.
Bir öğretmenin dört küçük çocuğunu ve hanımını bir başka şehirde Allah'a emanet edip kendisinin Basra yolunu tutmasındaki çılgınlığı ifade etmek, has bir romancıya düşecektir.
Üstelik bildiği tek bir dil vardır: Adı Türkçedir.
Her bir arkadaşın eksik ve gediklerini görmek bize düşmez; onlar bile baştacı baştacı.
Ramadiye'de bir Midyatlı. Hanımı ikiz çocuğa hamile.
Ahım şahım hastahane yok. Şartlara teslim olur ve bir hastaneye giderler.
İşini bilen bir bayan doktorla karşılaşırlar, sağlıklı iki çocuğu olur.
Sürekli okuldadır.
İdareci arkadaşlar zaman zaman arkadaşı evine gitsin diye -bir nevi- kovarlar. *Detay çok.
Bir Bosna'lı mekânı Musul..
Bir Diyarbakırlı mekanı Halepçe…
Bana düşmez bu kadar açıktan yazmaya. Hem alınırlar dostlar ve bu yazıyı okuyan arkadaşlar.
Zamanı gelince yazılmalı… Tarih yaşandıktan sonra yazılır. Şimdilik hayatın içinde yazılıyor.
foto/yazı:magpak
Kaynak...
