Tamirci çırağı iken ikindi vakitleri parasızlıktan yiyemediğim ciğer dürümleri hüznü bana tattırdı. Lise birinci sınıfta iken giydiğim siyah Trabzon lastiği ile okula gittiğim gündü hüzün. Ve o yıl spor ayakkabımız olmadığı için bir kaç arkadaş ile beden eğitimi dersine alınmadığımız o saatler bize hüzünden nefret ettirdi. Hüzün hergün. Hüzün aranmaz, hüzün yaşanır. Hüzünü bakışlarda görmek [...]
Kaynak...
