Metrodaki Kemancı

Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC'de bir metro
istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar. Bu süre
içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının
önünden geçip, gider.



Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta
yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da
gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam eder.



Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır. Bir
kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu kaba
atarak, hızla geçer, gider.



Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye
başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele ettiğini
belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder.



En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur.
Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle
kemancıya bakar. En sonunda annesi daha hızlı,
çekiştirerek çocuğu yürümeye zorlar. Oğlan arkasına dönüp dönüp
kemancıya bakarak, çaresizce annesinin peşinden gider. Buna benzer
şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından
yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaştırılırlar.



Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa bir
süre durur. 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir.
Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı bitirdiğinde ise
sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz.



Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve
elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri
çaldığını anlamaz. Oysa Joshua Bell'in metrodaki bu mini konserinden
iki gün önce Boston'da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara
satılmıştı...



Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell'in öylesine bir kılıkla metroda
keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma
ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır.
Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliği
algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir
ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi...



Bu deneyden çıkarılacak kıssadan hisse ise, dünyanın en iyi müzisyeni,
dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup, dinleyecek bir
dakikamız dahi yoksa, başka neleri kaçırıyoruz acaba?

Farkında olmak olayı bu kadar güzel anlatılır.