ALLAH (c.c) Bize Yeter...
Zeynep sokağa çıktı. Arkadaşları güzel güzel oynuyorlardı. O da onlarla oynamak istedi. Hava çok güzeldi. Güneş gökyüzünde parlıyordu. Kuşlar cıvıl cıvıl ötüşüyor, kelebekler oradan oraya uçuşuyordu. Zeynep çok mutluydu. Allah çok güzel bir gün vermişti. Arkadaşlarının yanına gitti, oynamak istediğini söyledi. Ama oyun çoktan başlamıştı. Zeynep’i almadılar aralarına. Bununla kalmadılar; ondan uzaklaştılar ve oyunlarına devam ettiler. Zeynep’in mutluluğu bir anda sönüverdi. Çok üzüldü. Ondan uzaklaşmaları ne kadar da kötüydü. O üzüntüyle eve geldi. Küçük omuzları sanki dünyanın yükünü yüklenmiş gibi çökmüştü. Hava ona o kadar soğuk geliyordu ki... Fırtına koptu kopacak gibiydi. Gözyaşları gözlerinin kenarına geldi, durdu. Annesi onu severek içeri aldı. Kucakladı. Anlatmasını bekledi. Zeynep annesinin kucağında bir süre öylece kaldı. Gözyaşları bir anda dökülmeye başladı, yanaklarından süzüldü. Annesi daha sıkı sarıldı Zeynep’e; şefkatle sarıp sarmaladı.
Zeynep’in gözyaşları durulunca, olanları bir bir anlattı annesine. Bir taraftan gözyaşlarını siliyor, bir taraftan soruyordu: “Neden almadılar beni aralarına? Neden arkalarını döndüler?”
Annesi onu teselli etmek istedi. “Biliyor musun Zeynep, her şeyi bize dost eden Allah’tır. Her şeyin yüzünü bize tanıdık eyler bize. Arkadaşlarına seni sevdiren, sana arkadaşlarını sevdiren de O’dur. Ama bazen bir şeyler ters gider. Arkadaşlarımız bazen bizden yüz çevirirler. Bizden uzaklaşabilirler. Bazen de biz onları istemeden kırabiliriz, üzebiliriz. Ama Rabb’imiz bizi hiç bırakmaz; her zaman O’nun “yüzü” bize dönüktür. Bizi hiç terk etmez; kırılmaz da bize. Sen hiç merak etme, arkadaşlarını yine sana döndürecektir. Belki de sana yeni arkadaşlar gönderecektir. Bak bizi nasıl teselli ediyor Rabb’imiz: “Sana yüz çevirip giderlerse, de ki, ‘Allah ne güzel vekildir.’ Yani bizi terk edebilecek her şeyin yerine Rabbimiz vardır. Herkes bizi terk etse de O (cc) terk etmez. Yanımızda kimsecikler kalmasa da O (cc) hep yanımızdadır, yakınımızdadır.”
Zeynep biraz teselli olmuş gibiydi. “Hadi, dua edelim!” dedi annesi. “Allah sana ve senin gibi yalnız kalan çocukları arkadaşlarını yine göndersin diye.”
Annesinin gözlerinin içine baktı. Yüzündeki sımsıcak tebessüm Zeynep’in de içini ısıttı. “Ne güzel! İyi ki Rabb’imiz var!” dedi.
