Öyle bir hayat yaþýyorum ki

Nietzsche'nin sevgilisi Salomeye gonderdigi bir
mektuptan alinti,
Öyle bir hayat yasiyorum ki ,
Cenneti de gördüm , cehennemi de
Öyle bir ask yasadim ki Tutkuyu da gördüm , pes etmeyi de.




Bazilari seyrederken hayati en önden,
Kendime bir sahne buldum oynadim.
Öyle bir rol vermisler ki ,
Okudum okudum anlamadim.
Kendi kendime konustum bazen evimde,
Hem kizdim hem güldüm halime,
Sonra dedim ki " söz ver kendine "
Denizleri seviyorsan , dalgalari da seveceksin ,
Sevilmek istiyorsan , önce sevmeyi bileceksin ,
Uçmayi seviyorsan , düsmeyi de bileceksin.
Korkarak yasiyorsan , yalnizca hayati seyredersin.
Öyle bir hayat yasadim ki ,
son yolculuklari erken tanidim
Öyle çok degerliymis ki zaman,
Hep acele etmem bundan,anladim..

NIETZSCHE

Bazen ayrýlýklar iyi gelir insana, gereklidir. Özgürleþip tüm aðýrlýðýndan köhne duygularýn, yola tek baþýna devam etmek güzeldir.


Elbette kolay deðildir, o güzel gözlere bakýp “Artýk görüþmeyelim demek”. Acýtýr, kanatýr insaný, buna raðmen biliyorum ki iyilikle söylenen her þey zamanla da olsa kalpteki yerini bulur.

Bir kalpten nasýl ayrýlacaðýmý hiçbir zaman tam olarak bilemedim. Her seferinde ayný üzücü duygu kaplar benliðimi... O kýrýlgan kalp karþýmda soðuk kanlýlýðýný korumaya çalýþýrken, duygularým sel olur akar gözlerimden. Çaresiz hissederim kendimi onun bu “güçlü” olma çabasýnýn karþýsýnda. O ayrýlýk konuþmasýnýn sancýsý ikimizi de farklý þiddetlerde sallar.

Zordur, o anda en doðru bulduðum seçimimi tüm iyi niyetimle dile getirirken, karþýmdaki gözler tarafýndan kötü görülmem.

Fakat ayrýlýklar iyidir, anlayýþý öðretir insana.

Belki de, benden ona yansýyan o kötülüðe daha fazla dayanamaz, söylenecek bir çok þeyi içimde tutup, derin bir nefes alýr ve çýkarým kapýdan kendi hislerimden kaçar gibi.

Belki, biraz da aðlarým o eþikte baþka ne yapacaðýmý bilemeden.

Fakat ayrýlýklar iyidir, insaný büyütür.

Biraz önce Onunla dolu olan bu kalbimi, þimdi acýsýný rahatça yaþayabilsin diye hiç konuþmadan dinlerim. Belki yazarým bana anlattýklarýný ve belki Ona da yollarým bilsin diye.

Ayrýlýklar iyidir, insaný þair yapar.

Biliyorum ki bazen, duygular deðilse de iliþkiler yýpranýr, yara alýr. O sevgi öylece dursa da ilk günkü tadýnda, artýk olay iliþkiyi yürütmekten iliþkiyi itelemeye varýr.

Zor bir seçimdir, vazgeçmek. Onu sevmekten deðil, iliþkiden gidebilmek. Ve belki daha da zoru gittiðin yerde onu tüm þiddetiyle, tüm ateþiyle sevmeye devam etmek.

Onun tarafýndan þýmarýk, anlayýþsýz, kararsýz ve hatta sevgisiz olarak etiketlenmeyi göze alýp çýkarým hayatýndan, kalbinden, evinden, telefon rehberinden…

Arkasýn da durduðum kararlara sarýp bütün “acaba”larýmý, inanýrým doðru olaný yaptýðýma.

Bilirim bir gün geçecek bu gönül yarasý, dönecek bana kalbimin onda kalan yarýsý.

Unutulmuþ, önemsenmemiþ, terk edilmiþ saysa da kendisini “bir rüyaydý, bitti” dese de bilirim bir gün o da varacak kendi içinde ki gerçeðe…

Affedecek, anlayacak kendini ve beni….



alýntýdýr

Ayrýlýðý seçtin mi her þeyi götüreceksin yanýnda...

Geriye hiç bir þey kalmayacak.

Söylenmemiþ sözler kalmamalý býraktýðýn yerde -ki ben en çok onlarý duydum-...

Gittin mi adamakýllý gideceksin.

Hiç bir özlem kalmamalý dönüþleri emziren...

Demem o ki böyle gidilmez.

Büyük olmalý ayrýlýk...

Uçsuz bucaksýz, dursuz duraksýz olmalý...

Telefonun numaralarý sesime düþmemeli,yollarýn yoluma deðmemeli...

Hiç bir anýya, hiç bir dizeye, hiç bir þarkýya yenilmemeli ayrýlýk.

Þiirler okununca unutulmalý, hasret dokununca uyutulmalý...

Rakýnýn, þarabýn diktasýnda titrerken yürek, gözyaþlarýnýn debisi arttýðýnda,gece inmiþken ayakparmaklarýna kadar, yahut gün doðarken, yataðýnýn diðer yastýðýndaki boþluk tecavüz ederken gözlerine, ne bileyim tek baþýna yiyeceðin sofrana iki kiþilik servis açtýðýnda susacaksýn,duracaksýn...

Gitmenin hakkýný vereceksin...

Ayrýlýk gurur duymalý seninle.

Gidersen,sözün ayaklarýna geçiyorsa, ayaklarýn yakýnýmdan geçmeyecek...

Ayrýlýðý seçtin mi büyük olacak ayrýlýk...

Ayrýlýðý seçtin mi?

alinti