herþey

bir zamanlar, 1 vardý ve 1 yoktu.
ansýzýn her þey ýþýk oldu,
ýþýk yavaþladý, madde oldu,
madde akýllandý, insan oldu.

insan, dýþarýdaki maddeyi gördü, tadýna baktý.

maddeyi sevdi, çok sevdi, daha çok sevdi...
bir zaman geldi, maddeye tapar oldu.
insan yarattý, kendi yaratýmýna taptý.
insan baþardý, kendi baþarýsýna taptý.
insan keþfetti, kendi keþfine taptý.
insan öðrendi, öðrendiklerine taptý.

unuttu, unuttu, unuttu...

geldiði yeri unuttu,
damarýnda akan özünü unuttu,
her þeyin 1 olduðu an'ý unuttu,
her þeyin ayný tekliðin yansýmalarý olduðunu unuttu,
ýþýðýn madde dünyasýnda yansýyarak gerçeði(!) oluþturduðunu unuttu,
zamanýn olmadýðýný, döngülerin olduðunu unuttu.

anlardan bir an, ýþýk bir dalgaboyu daha hareket edip yeni döngüye baþladý.
ve son döngüye yaklaþtý insan.

insan hatýrlamaya baþladý.
insan irkilmeye baþladý.
insan sorgulamaya baþladý.
insan maddeyi tüketmekten yorulmaya baþladý.
insan amaç sorularý sormaya baþladý.
insan sevginin gerçeðini, gerçek sevgiyi hatýrlamaya baþladý.
insan kaosta yolunu aramaya baþladý.


hatýrla ey sevgili;
her þey ýþýktý, ve ýþýk bir an yavaþlamýþtý...

alýntýdýr

demek madde bukadar esir almýþ bizii vayyyyy bizim halimizee vayyyyyyy:))

Metrodaki kemancý...

Soðuk bir Ocak sabahý, bir adam Washington DC''de bir metro istasyonunda,
kemanla 45 dakika boyunca altý Bach eseri çalar. Bu süre içinde, çoðu iþe
yetiþme telaþýndaki yaklaþýk bin kiþi kemancýnýn önünden geçip, gider.

Kemancý çalmaya baþladýktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta
yaþlý bir adam kemancýyý fark edip, yavaþlar ve birkaç saniye sonra da gitmek
zorunda olduðu yere yetiþmek üzere yine hýzla yoluna devam eder.

Kemancý ilk bir dolar bahþiþini bundan bir dakika kadar sonra alýr. Bir
kadýn yürümesine ara vermeksizin parayý kemancýnýn önüne koyduðu kaba
atarak, hýzla geçer, gider.

Birkaç dakika sonra, bir baþka adam duraklayýp, eðilerek dinlemeye baþlar
ancak saatine göz attýðýnda iþe geç kalmamak için acele ettiðini belirten
ifadelerle hýzla yoluna devam eder.
En fazla dikkatle duran ise üç yaþlarýnda bir oðlan çocuðu olur.
Annesinin çekiþtirmelerine raðmen, çocuk önünde durur ve dikkatle
kemancýya
bakar. En sonunda annesi daha hýzlý, çekiþtirerek çocuðu yürümeye zorlar.
Oðlan arkasýna dönüp dönüp kemancýya bakarak, çaresizce annesinin peþinden
gider. Buna benzer þekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne,
babalarý
tarafýndan yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaþtýrýlýrlar.

Çaldýðý 45 dakika boyunca kemancýnýn önünde sadece 6 kiþi, çok kýsa bir
süre
durur. 20 kiþi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir.
Kemancý çaldýðý süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayý bitirdiðinde ise
sessizlik hakim olur ve kimse onun durduðunu fark etmez, alkýþlamaz.

Hiç kimse onun dünyanýn en iyi kemancýsý Joshua Bell olduðunu ve elindeki
3,5 milyon dolarlýk kemanla, yazýlmýþ en karmaþýk eserleri çaldýðýný
anlamaz. Oysa Joshua Bell''in metrodaki bu mini konserinden iki gün önce
Boston''da verdiði konser biletleri ortalama 100 dolara satýlmýþtý...

Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell''in öylesine bir kýlýkla metroda
keman
çalmasý, Washington Post gazetesi tarafýndan algýlama, keyif alma ve
öncelikler üzerine yapýlan bir sosyal deney gereði kurgulanmýþtýr.
Sorgulanan þeyler; sýradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliði
algýlayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alýyor muyuz? Beklenmedik bir
ortamda, bir yeteneði tanýyabiliyor muyuz? Ýdi...

Bu deneyden çýkarýlacak kýssadan hisse ise, dünyanýn en iyi müzisyeni, dünyadaki en iyi müziði çalarken, önünde durup, dinleyecek bir dakikamýz
dahi yoksa, baþka neleri kaçýrýyoruz acaba?

Alýntý:

---

GencOoO Nickli Üyeden Alýntý

demek madde bukadar esir almýþ bizii vayyyyy bizim halimizee vayyyyyyy:))

---

öyle valla...

ayrýlýk iyidir bazen

Bazen ayrýlýklar iyi gelir insana, gereklidir. Özgürleþip tüm aðýrlýðýndan köhne duygularýn, yola tek baþýna devam etmek güzeldir.


Elbette kolay deðildir, o güzel gözlere bakýp “Artýk görüþmeyelim demek”. Acýtýr, kanatýr insaný, buna raðmen biliyorum ki iyilikle söylenen her þey zamanla da olsa kalpteki yerini bulur.

Bir kalpten nasýl ayrýlacaðýmý hiçbir zaman tam olarak bilemedim. Her seferinde ayný üzücü duygu kaplar benliðimi... O kýrýlgan kalp karþýmda soðuk kanlýlýðýný korumaya çalýþýrken, duygularým sel olur akar gözlerimden. Çaresiz hissederim kendimi onun bu “güçlü” olma çabasýnýn karþýsýnda. O ayrýlýk konuþmasýnýn sancýsý ikimizi de farklý þiddetlerde sallar.

Zordur, o anda en doðru bulduðum seçimimi tüm iyi niyetimle dile getirirken, karþýmdaki gözler tarafýndan kötü görülmem.

Fakat ayrýlýklar iyidir, anlayýþý öðretir insana.

Belki de, benden ona yansýyan o kötülüðe daha fazla dayanamaz, söylenecek bir çok þeyi içimde tutup, derin bir nefes alýr ve çýkarým kapýdan kendi hislerimden kaçar gibi.

Belki, biraz da aðlarým o eþikte baþka ne yapacaðýmý bilemeden.

Fakat ayrýlýklar iyidir, insaný büyütür.

Biraz önce Onunla dolu olan bu kalbimi, þimdi acýsýný rahatça yaþayabilsin diye hiç konuþmadan dinlerim. Belki yazarým bana anlattýklarýný ve belki Ona da yollarým bilsin diye.

Ayrýlýklar iyidir, insaný þair yapar.

Biliyorum ki bazen, duygular deðilse de iliþkiler yýpranýr, yara alýr. O sevgi öylece dursa da ilk günkü tadýnda, artýk olay iliþkiyi yürütmekten iliþkiyi itelemeye varýr.

Zor bir seçimdir, vazgeçmek. Onu sevmekten deðil, iliþkiden gidebilmek. Ve belki daha da zoru gittiðin yerde onu tüm þiddetiyle, tüm ateþiyle sevmeye devam etmek.

Onun tarafýndan þýmarýk, anlayýþsýz, kararsýz ve hatta sevgisiz olarak etiketlenmeyi göze alýp çýkarým hayatýndan, kalbinden, evinden, telefon rehberinden…

Arkasýn da durduðum kararlara sarýp bütün “acaba”larýmý, inanýrým doðru olaný yaptýðýma.

Bilirim bir gün geçecek bu gönül yarasý, dönecek bana kalbimin onda kalan yarýsý.

Unutulmuþ, önemsenmemiþ, terk edilmiþ saysa da kendisini “bir rüyaydý, bitti” dese de bilirim bir gün o da varacak kendi içinde ki gerçeðe…

Affedecek, anlayacak kendini ve beni….



alýntýdýr