Kapida beklemek

Üniversite son sınıftaydım. Okulu bitirmek istiyordum. Geçmem gereken bazı kritik derslerim vardı. Bunun için işi şansa bırakamazdım. Derslerin hocaları ile görüşmem gerekiyordu. Özellikle bir dersten çok korkuyordum. Hocası nasıl tepki veriri bilmiyordum. Her şeye rağmen hocanın kapısına gitmiştim.Bu arada bir parantez açmak yerinde olacaktır. Eskiden hocaların kapısına çat kapı gidilemezdi. Hocalarla görüşmek çok zordu. Bu durum hem öğrencilerin yetişme tarzından hem de hocaların tavrından kaynaklıydı. Şimdilerde ise isteyen öğrenci istediği hoca ile kolayca görüşebilmektedir. Hangisinin iyi; hangisinin kötü olduğunu hala anlamış değilim.Biraz sert olan hocamızla görüşmek için kapısında beklemeye başladım. Hoca müsait olunca derdimi anlatacaktım. Koridorda beklemeye başladım. Şimdilerde daha iyi anlıyorum ki hocanın da yoğunluğu vardı. Odaya telaşla giriyor çıkıyor ve odada hızlı hızlı bir işler yapıyordu. Her girip çıktığında beni kapıda görüyordu.Bu bekleyişim takriben iki saate yakın sürmüştü. En nihayetinde hoca odadan çıktığı bir sıra bana dönüp "Senin ne işin vardı? Neden bekliyorsun?" diye sordu. Ben de "hocam okulu bitiriyorum. Çok az dersim kaldı. Birisi de sizin dersiniz." dedim. Hoca "Kaç lazım geçmen için?" diye sorunca "65" demiştim. Hoca kâğıdımı çıkarıp okudu. Kâğıdın üzerine "Al sana 85" diyerek 85 yazmıştı.Bu anıyı neden anlattım diye merak edenler olabilir. Bu olayı kaç zamandır, düşünüyorum. Geçen dua ederken ilk aklıma düştü. Bir geçer not almak için hocanın kapısında iki saate yakın beklemiştim ve istediğimi almıştım. Allah'tan bir şey isterken hiç bu kadar süre beklememiştim. Sonra acaba Allah'ın kapısında saatlerce beklesek ne olur acaba? diye düşündüm.Bir insan kapısında birkaç saat dahi bekleyene kayıtsız kalamıyorsa, yüce yaratan ki o merhametlilerin en merhametlisidir, kapısında bekleyen kuluna asala kayıtsız kalmayacaktır. Yeter ki onun kapısında beklemeyi bilelim. Onun kapısı ümitsizlik kapısı değildir. Ve o dualara icabet edendir. Kaderi ancak duaların değiştirdiğini hatırımızdan çıkarmayalım.ÖĞR. GÖR. OSMAN UTKAN