Harman Sabahında

Sende kalan bütün hayallerimi, bir türlü biteremediğim bestelerimi ödünç vermiştim. İşte tam zamanı ver artık onları. Artık sesin soluğun da çıkmaz oldu. Bir başka ülkenin şafağında kırık dökük yazdığın ifadeler, yarım cümleleri de bitir artık. Senin mahpusluğundan firar ettim, tenha vakitlerinde yaptığım ağıtlarımı dinleme artık.

Bu sıcak Çanakçı sabahında hüznümü etrafımda uçuşan serçelerle paylaşıyorum. Duvardaki kertenkeleler bana garip garip bakıyor. Zeytin ağaçları esintili günlerine hasret, süklüm püklüm hüzünlerini saklıyor. Komşumuz Kezban teyzenin yeni eniği kuyruğunu altına saklamış gözleri üzerimde. Bahçedeki zehir çiçeği beni ye* şifa olurum dercesine, pembe renkli çiçekleri ile bana havasını atıyor. Anam merakta, anam derdime düşmese de anlıyor işte, "Bu sevda bitmedi mi daha oğul?" diye sorup duruyor. Bilmiyor ki ben de yorgunum, kendime bu sevdadan daha ağırım.

İşte yine, herşeye rağmen aklımdasın. Gayri senden gelecek hiçbirşey istemiyorum desem de bir yanda sen, bir yanda derdim davam yaşıyorum işte. Harman vakti geldi. Sevda harmanı vaktine ise daha çok var diyorlar; kader arkadaşım Rıza ve Cemile Teyzenin oğlu Mecid.

Sende kalsın! Bendeki bana yeter…

foto/yazı: magpak

Not: Bu resmin hikayesi uzun.Resimdeki yaşanılan köyde özürlüdür..

Kaynak...