Öyle bir hayat yaşıyorum ki

Nietzsche'nin sevgilisi Salomeye gonderdigi bir
mektuptan alinti,
Öyle bir hayat yasiyorum ki ,
Cenneti de gördüm , cehennemi de
Öyle bir ask yasadim ki Tutkuyu da gördüm , pes etmeyi de.




Bazilari seyrederken hayati en önden,
Kendime bir sahne buldum oynadim.
Öyle bir rol vermisler ki ,
Okudum okudum anlamadim.
Kendi kendime konustum bazen evimde,
Hem kizdim hem güldüm halime,
Sonra dedim ki " söz ver kendine "
Denizleri seviyorsan , dalgalari da seveceksin ,
Sevilmek istiyorsan , önce sevmeyi bileceksin ,
Uçmayi seviyorsan , düsmeyi de bileceksin.
Korkarak yasiyorsan , yalnizca hayati seyredersin.
Öyle bir hayat yasadim ki ,
son yolculuklari erken tanidim
Öyle çok degerliymis ki zaman,
Hep acele etmem bundan,anladim..

NIETZSCHE

Bazen ayrılıklar iyi gelir insana, gereklidir. Özgürleşip tüm ağırlığından köhne duyguların, yola tek başına devam etmek güzeldir.


Elbette kolay değildir, o güzel gözlere bakıp “Artık görüşmeyelim demek”. Acıtır, kanatır insanı, buna rağmen biliyorum ki iyilikle söylenen her şey zamanla da olsa kalpteki yerini bulur.

Bir kalpten nasıl ayrılacağımı hiçbir zaman tam olarak bilemedim. Her seferinde aynı üzücü duygu kaplar benliğimi... O kırılgan kalp karşımda soğuk kanlılığını korumaya çalışırken, duygularım sel olur akar gözlerimden. Çaresiz hissederim kendimi onun bu “güçlü” olma çabasının karşısında. O ayrılık konuşmasının sancısı ikimizi de farklı şiddetlerde sallar.

Zordur, o anda en doğru bulduğum seçimimi tüm iyi niyetimle dile getirirken, karşımdaki gözler tarafından kötü görülmem.

Fakat ayrılıklar iyidir, anlayışı öğretir insana.

Belki de, benden ona yansıyan o kötülüğe daha fazla dayanamaz, söylenecek bir çok şeyi içimde tutup, derin bir nefes alır ve çıkarım kapıdan kendi hislerimden kaçar gibi.

Belki, biraz da ağlarım o eşikte başka ne yapacağımı bilemeden.

Fakat ayrılıklar iyidir, insanı büyütür.

Biraz önce Onunla dolu olan bu kalbimi, şimdi acısını rahatça yaşayabilsin diye hiç konuşmadan dinlerim. Belki yazarım bana anlattıklarını ve belki Ona da yollarım bilsin diye.

Ayrılıklar iyidir, insanı şair yapar.

Biliyorum ki bazen, duygular değilse de ilişkiler yıpranır, yara alır. O sevgi öylece dursa da ilk günkü tadında, artık olay ilişkiyi yürütmekten ilişkiyi itelemeye varır.

Zor bir seçimdir, vazgeçmek. Onu sevmekten değil, ilişkiden gidebilmek. Ve belki daha da zoru gittiğin yerde onu tüm şiddetiyle, tüm ateşiyle sevmeye devam etmek.

Onun tarafından şımarık, anlayışsız, kararsız ve hatta sevgisiz olarak etiketlenmeyi göze alıp çıkarım hayatından, kalbinden, evinden, telefon rehberinden…

Arkasın da durduğum kararlara sarıp bütün “acaba”larımı, inanırım doğru olanı yaptığıma.

Bilirim bir gün geçecek bu gönül yarası, dönecek bana kalbimin onda kalan yarısı.

Unutulmuş, önemsenmemiş, terk edilmiş saysa da kendisini “bir rüyaydı, bitti” dese de bilirim bir gün o da varacak kendi içinde ki gerçeğe…

Affedecek, anlayacak kendini ve beni….



alıntıdır

Ayrılığı seçtin mi her şeyi götüreceksin yanında...

Geriye hiç bir şey kalmayacak.

Söylenmemiş sözler kalmamalı bıraktığın yerde -ki ben en çok onları duydum-...

Gittin mi adamakıllı gideceksin.

Hiç bir özlem kalmamalı dönüşleri emziren...

Demem o ki böyle gidilmez.

Büyük olmalı ayrılık...

Uçsuz bucaksız, dursuz duraksız olmalı...

Telefonun numaraları sesime düşmemeli,yolların yoluma değmemeli...

Hiç bir anıya, hiç bir dizeye, hiç bir şarkıya yenilmemeli ayrılık.

Şiirler okununca unutulmalı, hasret dokununca uyutulmalı...

Rakının, şarabın diktasında titrerken yürek, gözyaşlarının debisi arttığında,gece inmişken ayakparmaklarına kadar, yahut gün doğarken, yatağının diğer yastığındaki boşluk tecavüz ederken gözlerine, ne bileyim tek başına yiyeceğin sofrana iki kişilik servis açtığında susacaksın,duracaksın...

Gitmenin hakkını vereceksin...

Ayrılık gurur duymalı seninle.

Gidersen,sözün ayaklarına geçiyorsa, ayakların yakınımdan geçmeyecek...

Ayrılığı seçtin mi büyük olacak ayrılık...

Ayrılığı seçtin mi?

alinti