mor bilezik..

bu hikayenin yazılış sebebi...bir bayan arkadaşıma gittiğimde kolumdaki bileziği çok beğendiğinin söyledi bende ..onu hacta aldığımı söyledim ve..al sana hediyem olsun dedim biraz nazlandıktan sonra aldı..ertesi gün bana telefon etti akşam bilezikle ilğili rüya gördüm ne olur ona bir hikaye yaz dedi ...bir bileziğe hikaye nasıl yazılırdı aklıma gelen cümleleri kagıt üzerine dizdim bakalım beğenecekmisiniz
“MOR BİLEZİK”

Kiraz, yoksul bir ailenin sekiz çocuğundan biriydi. Bu kadar çocuk ne içindi? Bir türlü ailesini anlayamıyordu. kardeşlerini çok seviyordu sevmesinde onların yoksul sefil olmalarına dayanamıyordu. İşte artık bu yoksulluğa daha fazla dayanamayacaklarını anlamışlardı. Büyük şehre gidip orada yaşamalılardı, Büyük şehirde umutları vardı.”Taşı toprağı altın” demişlerdi, çevreden bazıları, kim bilir beklide sahiden öyleydi. Zaten fazla eşyaları yoktu. İki üç yorganı, kabı kaşığı toplayıp yollara döküldüler. Yola çıkmak için para lazımdı. Zavallı babası ezile büzüle bin bir güçlükle yol parasını ondan bundan toplamıştı. Komşular sağ olsunlar durumumuzu biliyorlardı. Gidecektik buralardan açlıktan, yoksulluktan sefaletten kurtulacaktık en azından hayali bile güzeldi… Öyle sanıyorduk.
Kiraz, arabaya eşyaları yüklenirken son bir defa daha çevreye bakındı. Burada acı tatlı ne çok anıları geçmişti. Bahçedeki en güzel şey kiraz ağacıydı. Havalar ısınmaya başlayınca ilk o verirdi yeşil yapraklarını, ardından kar gibi beyaz çiçeklerini sonra o güzelim çiçekler meyveye dönüşürdü kan kırmızı minik iki serli bazen üçerli gruplar halinde salkım salkım… Vitamin deposuydu bu meyveler. Annesi bu ağacı sevdiği için kızına bu adı koymuştu. Bahar gelince dalları çiçeklerle dolardı, kuşlar dallarında bin bir çeşit nağmeler yapar şarkı söylerdi. Kiraz, dallardaki kuşları kovalar, onlarda kirazın oyun oynadığını bilir uçup tekrar gelirlerdi. Yere dökülen çiçekleri itinayla o minimini elleriyle toplardı sonra onları saçlarına takmaya çalışırdı. bazende o kırmızı meyvelerinden kulaklarına küpeler yapardı
Bunu kendine çok yakıştırırdı, kirazın tek lüksü hayal kurmaktı. Saçlarındaki çiçeklerle bir prenses gibi olduğunu düşünürdü. Sonra daldığı hayalden bir an sıyrılıp ta gerçek hayatla yüzleşti. Artık gidiyorlardı. Bu çatısının yarısı çökmüş gecekondunun direkleri arasından yağmur yağdığında içeri sızan su damlaları geliyordu aklına. Her damla yüreğinde bir yara açıyordu. Hele o dondurucu soğuk yokmu! İliklerine kadar işlerdi. Diğer yanda yıkık gecekondunun taşlı bahçesinde su akmayan musluğunda buldu kendini. Artık kurtuluyordu. Bitiyordu bu işkence… Bu sevinçleri uzun sürmedi yalandı, büyük şehrin taşı toprağı altın değildi. Hatta her yeri taştı koca binalar masallardaki gulyabaniler gibi her yeri doldurmuştu. İnsanın üzerine geliyordu.
Umduklarını bulamamışlardı. Büyük şehirde babası her gün iş arıyordu ama her seferin de eli boş dönüyordu. Ev bulamamışlardı. Babası naylondan bir çadır yaptı. Hiç olmasa yağmur yağmayacaktı başlarına. Geceleri çadırın içi çok soğuk oluyordu
Gün oluyordu ki ekmek paraları olmuyordu. Babalarını üzmemek adına, Çocukların karınları açlıktan guruldarken onlar oyunlar oynuyorlardı. Sırf acıktıklarını hissetmemek için… Artık başka çıkış yolu yoktu..ailece iş aramak lazımdı. Babalarının elini beklemekle olmuyordu.
Gün daha yeni ağarıyordu ki bütün aile fertleri şehrin o gelişi güzel yollarına dökülü verdiler. Kâğıt, naylon gibi geri dönüşümlü şeyler toplayacaklardı. Kiraz bundan önce hiç kâğıt toplamamıştı. Bazı zamanlar oyun oynamak için çikolata kâğıdı toplardı. Onların ışıltılı renklerine bayılırdı.
Sokaktan topladıkları şeyler her ne kadar fazla para etmese de karınlarını doyurmaya yetebilirdi. Soğuk bir kış günüydü. Hava kararmak üzereydi, insanlar koşuşturuyordu. Bir an önce evlerine yetişmek için. Kirazın ayakları şişmişti. Çok az kâğıt toplamıştı. Utanıyordu yerdeki kirli kâğıtları alırken, onların kıymetini bilmeyen çocukları düşündü nasılda hoyratça koparıp atarlardı. Oysa onun bir defteri bile olmamıştı. Nasıl olsundu babası onların karnını doyuramazken onları nasıl okula salsaydı. O sırada kâğıtların arasından bir şey buldu, eğilip aldı, bu bir bilezikti. Çamurdan kirlenmiş, paslanmıştı. Bir taşın üzerine oturup eteğiyle onu temizlemeye çalıştı. Sildikçe bileziğin rengi çıkıyordu. Üzerinde mor renkte çiçekler vardı çok güzeldi. Kiraz çok heyecanlandı onu iyice temizledi, çok ta yorulmuştu, koluna taktı. Bugüne kadar hiç bileziği olmamıştı. Kolunda bilezik oturduğu taşın dibine doğru kaykıldı ve yere oturdu, sırtını taşa dayadı. Yorgunluktan ağırlaşan göz kapakları kapandı. Derin bir uykuya daldı. Rüyasında bir peri elindeki sihirli değneğiyle “dile benden ne dilersen” dedi. Dileğini söylemeden… Bir ses onu uyardı
“
Küçük kız, küçük kız”
Karşısında çok şık bir bayan gördü, irkildi. Üstünü başını silkeledi, korkmuştu.
“Küçük kız o kolundaki bileziği bana satar mısın?”Kiraz önce korktu diğer eliyle bileziği tuttu, sonra usulca çıkarıp kadına uzattı. Ağlamaklı bir sesle;
“Ama bu kirli sizin güzel ellerinize yakışmaz .”
“Kadın olsun onu almak istiyorum .”
“Para istemez, sizin olsun”

Kadın onun o minicik avuçlarına bir sürü para koydu Kiraz;
“Olmaz bu para çok alamam dedi”
Kadın bileziği Kirazdan alıp gecenin karanlığında ağır ağır gözden kayboldu… Onun amacı gururunu kırmadan minik kıza yardım etmekti
Belki o para kirazın hayatını kurtarmazdı ama bir süre karınlarını doyurabilecekti. Teşekkür etti gözyaşlarını silerek tekrar tekrar…

MOR BİLEZİĞE

Ressam Fatma şenel benli er