Konu: ÇOCUKLUÐUMUN NÝZÝP'Ý

Hani insan birine aþýk olunca; onun hayatýndaki herkesi tanýmak ister ya...Ben de öyleyim. Ben Nizip’e aþýk oldum ya, artýk konusunu komþusunu tanýmak isterim. Önce, yakýn köyleriyle baþladým dolaþmaya. belkýs,atýndað,çanakçý, çardak, taþbaþve mýzar’a gittim.Karpuzatan da piknik yaptým.

Taþbaþ’da güneþ batarken,göðün rengi muhteþem bir kýzýla döndü.Beni etkilemek için gösteri yaptý diye, sevindim. Aslýnda böyle ikramlara gerek bile yoktu. Zaten çok beðendim. El deðmemiþliði, masumiyeti, doðallýðý sarhoþ etti beni.

Biliyormusunuz? Yaz akþamlarýnda dama çýkýp yemek yemek ve çay içmek, o yataðýna yatýp da yýldýzlarýn dans etmelerini seyretmek, yýldýzlarýn ýþýl ýþýl yanmalarý varya. Hani, ýþýklarý suya vuruyor, allý yeþilli.. Ben ilk günler, onlarýn da beni mutlu etmek içinparladýklarýný sanýyordum. Arkadaþým ‘’ Yok yahu, sana öyle gelmiþ. yýldýzlar devamlý parlýyorlar, hem dedünyanýn kuruluþundanberi ‘’ dedi.. Ama laf aramýzda, ona inanmadým. Ben, halayýldýzlarýn benim içinböyle güzel parladýklarýný düþünüyorum. Kime ne zararý var ki?

Tirmiyeni daha tam tanýdýðým söylenemez.orul köyünü, az biraz gezdim.
Hemen hemen görmediðim köylerini gezdim ve gördüm.Güzel bir gündü... Zaten, yaþamak nedir? diye sorulacak olursa, ben; ‘’aný býrakmaktýr.’’ derim. Güzel anýn çoksa, güzel yaþamýþ, kötü anýn çoksa, kötü yaþamýþsýn demek.
Bu kasaba da , yani Nizip’de, birçok akrabam yaþýyor benim. Birçok da dostum.Allah onlara uzun ömürler versin.

Dostluk, arkadaþlýk öyle güzel ki... Ýnsaný tanýmadan, yaþamý tanýmanýn imkaný yok diye düþünürüm ben. Her insan ayrý bir renk... Her insan ayrý bir hikaye... Yaþam da iþte bu hikayelerden ve renklerden oluþur. Oku oku bitmez bu insanoðlu... Þehir de gez gez bitmez. Tanýyamazsýn her sokaðýný her köþesini. Koca bir maðazaya girer de hiçbirþey bulamazsýn da, sokak arasýnda, küçücük bir dükkanda rastlarsýn aradýðýna.. Bir de üstüne üstlük, orta þekerli bir kahvesini içersin dükkan sahibinin, sýcacýk bir sohbetle, yeni bir yaþam hikayesi daha dinlersin.
Her insan eþþiz ve tek. Tanýmak emek istiyor insanlarý. Dinlemek lazým. Biri konuþurken dinlemez ve konuþma sýrasý, bana ne zaman gelecek? Diye düþünürsen, hikayeleri kaçýrýrýsýn.
Bu güzide Nizip'i tanýmak da emek istiyor. Gezmek yetmiyor, dinlemek lazým Nizip'i.Güneydoðu beni bekliyor dostlarým gezmeli, dinlemeli ve gördüklerimi, duyduklarýmýbilmeyen dostlarýmaanlatmalýyým..


Edited by - Yankee SAT on 7/6/2006 10:08:38 AM

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

sevgili kardeþim çok güzel yazýlarýnýz var ara ara takip ediyorum gerçekten yazarlýðý düþünmezmisiniz sayýlar

Birazda yer ve mahalle tanýmlarýna aðýrlýk verilirse okunma isteði artacaktýr..

Sayýn admin beyefendi,
öncelikle fikirleriniz için teþekkür ederim saðolun. Ayrýca þunu belirtmem de yarar var sanýyorum (bu arada sakýn yanlýþ anlamayýn sizin ne demek istediðinizi çok iyi anladým) okunma isteðinin artmasý için yerin, mahallenin ve mekiinin tanýmlarýnýn bence hiç mi hiç önemi yoktur hele hele edebi konularda özellikle aný ve hatýra metinlerinde hiç önemi yoktur bu benim bir hobim, muhakkak ki ilgi çeksin diye bir düþüncemde hiç yoktur. Bu tür
edebi metinler ilgilenenler tarafýndan takip edilir bu da bir aþikardýr. Bu tür yer ve mevkiiler
yazýlmasýnýn amacý bence þu olur, o kiþi hakkýnda yer, mevkii ve þahýs tahminini yaratýr bence buna da hiç gerek yoktur. Suçu lisan eylediysem af ola. Ýfadelerimi size karþý sakýn saygýsýzlýk olarak sakýn deðerlendirmeyin. saygýlarýmla. Yankee SAT

Yazdýklarýnýzý ben ve benim gibi istekli birçok arkadaþ okuyor. Fakat mesajlarda tarif edilen yerleri kafamda canlandýrýrken zorluk çekiyorum. Ýstiyorumki yer tanýmlarý biraz daha açýk olsun ve bizler oralarýn deðiþmiþse eski hallerini kafamýzda canlandýralým ve bizlerinde anýlarý tazelensin. Yinedebu söylediklerim sizin anýlarýnýzý paylaþma isteðinize engel olmasýn veya etki altýnda kalmayýnýz, siz böyle devam etmek isterseniz biz yine zevkle okuruz, okuyoruz.. Emeðiniz için tekrarteþekkür ederim. Saygýlarýmla

sayýn admin beyefendi,
sizi çok iyi anlýyorum, bundan sonraki yazýlarýmda dediðiniz þekilde uygulamaya çalýþacaðým gösterdiðiniz hassasiyete teþekkür eder saygýlar sunarým.

Kýzmasýn kimsecikler yine yazacaðým geçmiþi ahvalimi.
uykusuz dönen kaçýþlarýmdan sonra(yatýlý okuldan) ellerimde biten gülleri bilirdim ve yüzümde büyüyen mor aynalarýmý...toplumun ve zamanýn baskýsýný çekerken sineme,çocukluðumun gözyaþlarýmla beraber tükeneceðini bilemezdim...bilemezdim o mülayim çehremin asi bir rüzgara dönüþebileceðini...bilemezdim,bilmiyordum,çocuktum,masumdum.
Geceleri,karabasan eller dolaþýrdý rüyalarýmda...sýðýnýrdým dost bildiðim yorganýmýn altýna.o zaman anlamýþtým yanlýzlýðýmýn doðuþtan boynuma asýlan bir yafta olduðunu.
gölgelerimin peþinde gezen,ergenlik þarkýlarýma raðmen;inatla çocuk oluyordum.
Yeþiline küs gözlerle bakýyordum hayata...hayat namelerini en acýklý notalarla diziyordu boðazýma.Týkanýyor,okuyamýyor,söyleyemiyordum.
Umud bizim sýnýfa uðramazdý.Uðramazdý gözlerinde sevgi görebileceðimiz insanlar.o kadar kin o kadar nefret o kadar acý,acý,acý..
Nedensiz susmalar biriktirdim güncelerimde.
Bilirdim uykusuz sabahlarýn,hep bir devinimle döneceðini ertesi geceye.
Umudsuzluðu öðrendim o günlerde...o günler de aslýnda huzurun ve umudun bize vaad edilen sahte düþlemeler olduðunu öðrendim.
o günler dilime bir cümle takýldý ve yaþým daha 16...
"burasý dünya ve ben çok sýkýldým".

<table border="0" cellspacing="0" cellpadding="0" width="100%" height="100%" id="HB_Mail_Container" <tbody <tr width="100%" height="100%" <td id="HB_Focus_Element" width="100%" height="250" valign="top" 2 gün bekledim mutlu olup olmadýðýmý anlamak için. Önce hatalarýmý didikledim... Sonra yanlýþlarýma baktým. En son doðrularýmý çözümledim. Evet, bütün bir gece, daha önceki gecelrde adýný sayýkladýðým kiþi yanýmdaydý. Masum bir þekilde uyuyordu. Masum bir þekilde izliyordum. Masum bir þekilde Özlemiþtim. O günü beklemiyordum hiç... Dudaklarýmýn dudaklarýna bir daha kavuþamayacaðýný düþünüyordum... O gün bile o gecenin tez elden bitebilmesi için bahaneler arýyordum , O gecenin sabahýnda iþe gitmemek için bahaneler arayacaðýmý bilmeden... Bedenini , kokusunu , onu özlemiþtim... Özlediðimi bilerek gitmiþtim.
2 gün bekledim ; düþündüm. Nedenler aradým. Baþýný omuzuma koyup aðlamalarýna ; sarýlamlarýmýza ; beni sevdiðini söylemelerine nedenler aradým... Bir oyuncak gibi Part-Time sevgili olamazdým... Bir hiç uðruna mý gülümsüyordum , bedenimi kaplayan o sýcaklýk hiçbirþey miydi.
Aþk , kendinizden baþka bir gerçeðin de var olduðunu anladýðýmýz , zor bir kavrayýþtýr. Çözümü olmayan sorularla kafa karýþtýran bir denklemi yaþýyorduk biz onunla... Belki de ne ben ona ne de o bana aþýktý. Ýkimizde kendi hayatlarýmýzdan bir birimize kaçýyorduk zamansýz yorgunluklarýmýzda. Ertesi gün yine hayatlarýmýza dönerek kurtulmaya çalýþýyorduk birbirimizden.Ben beceremiyordum.Hayatýmý , kanser misali sarýyordu. Hayatým yoktu belki de artýk... Ben onu özlüyordum. Uðruna yalanlarla yaþýyordum... Belki de artýk kanser olan bendim.Gittiðim yerleri sevdiðim insanlarý da zehirliyordum belki.
Ama sabah uyandýðýmda , artýk gülümseyerek kalkýyorum yataðýmdan. Düþünebiliyor ve Hareket edebiliyorum.Ölümü deðil bugünü düþünüyorum. Ne yapýyorsam onu konuþuyor , ne konuþuyorsam ona çabalýyorum ; hayatýmý ondan koparýp onsuz yaþamaya çalýþabiliyorum.Onu anmadan artarda dakikalar geçirebiliyorum. Onsuzken bile mutsuz olabiliyorum.Her mutluðumun orijini o olmayabiliyor.Onun yeralmadýðý cümleleri daha fazla kullanabiliyorum.Buna raðmen onu eskisi kadar çok özlüyorum. Buna raðmen onu eskisinden az arýyorum.. Buna raðmen onsuz yaþýyorum.
Çok sevdiðim bir film repliði vardý uzun zaman tekrarladýðým ve birçok yazýma da konu olan... "This is not living ; is just surviving" ; Bu yaþamak deðil sadece hayatta kalmaktýr... Ben hayatta kalmayý deðil yaþamayý seçtim ; Yaþam ise enerjisini aþktan alýr ve ben yaþýyorum. Aþkýmý yalnýz yaþýyorum.Çünkü yalnýz bugün için yaþamýyorum.
Galiba mutluluk buradan geçiyor.Yalnýz bugün için yaþamamaktan.
&#39;&#39;Ve ben yarýna inanýyorum.&#39;&#39;
</td </tr <tr <td height="1" style="font-size: 1pt" </td </tr </tbody </table

Gözleri yaþlarla doluydu ve düþündü fakirliðini. Duygusuz bakýþlarýn onu üzen,yoran sevgisizliðini. Umut etmek isterdi yarýnlardan. Sevgiyi, huzuru ve mutluluðu dilerdi ya yine yineliyordu kendince bu temennileri. Radyoda çalan her melodi kafasýnda umuda dair sinyaller veriyordu azar azar. Yüreðinin tozlu raflarýna bir göz atmak istedi,onlarý yad etmek.
Eline ilk önce aþk plaklarý geçti.
Yaþamýnýn en güzel aþklarýný,o yüreði güzel insanlarý hatýrladý birer birer.Hepsinde nasýl ümitli,nasýl heyecanlý olduðunu ve her bitiþte nasýl acý çektiðini gördü. Anladý ki bu ilk deðildi; doðru asýl olsaydý içi hala kýpýr kýpýr olurdu.Bitti dedi kendi kendine. Artýk yaþamý kayýyordu yenilere,ümit dolu günlere.
Gözyaþlarýný kolunun tersiyle sildi ve içten bir gülümseyiþle selamladý yaþamý. Dedi ki; hayat baþlangýç ve sonlarla doludur. Önemli olan bu anlarý saygý ve sevgiyle yaþamaktýr. Sonra baktý gökyüzüne ve dedi ki;yaþamým seni seviyorum ve kutluyorum. Herþeye raðmen...

Yola çýkmadan önce, yapmam gereken þeyler var diye düþündüm öncelikli olarak..Güneþli bir gün, baþlýbaþýna mutluluk istenci yaratmaya ne kadar yetebilir ki.? Çevremizdeki herþeyin güzel ve düzenli olmasý, içimizdeki karmaþayý da düzenleyebiliyor. Çoðunlukla bu olabiliyor.. Ya bazen?
Bu þehri bir çok nedenden seviyorum demiþtim ve bunedenleri de içselleþtirerek yapmýþtým.Ama sanýrým, kýyýrestaurantlardan gelen müzik ve insan seslerini atlamýþým.Bir de bütün bunlarýn oluþturduðu rengahengin bana bir Lutrek, çimenlere uzanmýþ insanlarýn bir Cezan, ince aþýklarýn bir Climt tablosunu seyretmenin zevkini verdiðini de atlamýþým..
Y inede insan; Kararý yargýçlar tarafýndan verilmese de,uzun yola çýkmaya hüküm giyiyor.
Ýnsan iç denizindeki fýrtýnalý havalarda, ruh gemisine, kayalýklardan sýzan ýþýðýyla yol gösterecek deniz fenerine ihtiyaçduyuyor.Ya da modern zaman kahinlerine..
Hayatýmý yakýn geçmiþinden baþlayarak anlatýyorum..Sakin ve anlattýklarýmýn arkasýndakilere bakan sezgilibir yüz ifadesi ile dinliyor.Toplumdaki erozyondan, kendi iç dünyamdan, yaþadýðým aþktan, gecenin bir yarýsýndaki dramatiksahneden ve buna benzer merkezinde ben olan olaylar arasýndadolaþýyoruz.bir saat.
Davranýþlarýmýn nedeni ne, nevrotik mi ?
Daha önce böyle bir tepki göstermemiþ ve gerçek yaþamýnda böyle olmayan biri olduðunuz için deðil... .Biriktirdiðiniz baskýlar,daha önce çok önem verdiðiniz ve kaybettiðiniz iþiniz,beyin kanamasýnýn küçük bir mirasý olan asabilik, son zamanlarda yaþadýðýnýz gerginlik ve olaylar..Bu tepki, bir çok insanýn gösterebileceði bir dýþavurum.Üstüne eklenen kaybetme duygusuyla da,bir acýyý baþka bir acýyla dindirdiniz.Tavrýnýz kendinizi sevmemenizden kaynaklanmýyor. Ýçinizdeki irini akýttýnýz bir yerde veiçinizdeki týkanýklýðý açtýnýz da denilebilir. Çokanormalbir þey yok. Sadece küçük dozda bir rahatlatýcý yazacaðým. Kendinizidaha kolay taþýyabileceksiniz.. Düþünüldüðü gibi bir insan deðilsiniz. B u duyguyu içinizden atýn. Haftaya tekrar gelin..
Özenle ütülenmiþ birkaç gömlek ve pantolonu katlayýpvalize koyarken, eli elime deðdi.Yataðýmý düzeltirken kokusu burnuma geldi.Nesneleri düzenlerken silueti omuzuma dokundu..
Kapýyý çekip çýkarken yanýma, bunlarýn dýþýnda baþkaþeyler de alýyorum; Onun boynundan akan ter damlasýndan, biraz anýlardan, biraz eksiklik duygusundan, biraz içimidelen kötestereacýdan, örümceklere yetecek kadar kuytu ve bazý anlarda takýndýðýmmüztehzi bakýþtan...
Otobüs terminali;
Nereye ?
Ýlk kalkan gemi nere gidiyorsa oray a
Karanlýða bir mum yakýyor adam...

Yoruldum. Ýnsanlarýn arasýnda kendimi aramaktan. Her yeni yüzde kendi kimliðimi sorgulamaktan yýllarýn ardýnda koþmaktan. Birde martýsýz denizlerin soðukluðundan Kapkara geceler kadar yalnýzým. Anlamsýzlaþýyorum gitgide. Bir limana ihtiyacým var. Bulunamayan, hayallerde varolan.
Yoruldum.Yalnýzlýktan, kalabalýktan, insansýlardan. Kalbimin duygusuzlaþmasýný istemiyorum.Yollara bakarak hayaller kurmak istiyorum yarýnlarda da. Soluk bir fenerin ýþýðýnda da olsa kitaplarým olmalý okuyabileceðim, sonra birde sevdiðim...
<p align="left" Yalnýzým. Bunca ölümlünün arasýnda kendimi bulamýyorum. Nerdeyim? Nasýl bulurum kendimi? Soramýyorum bile...
.

ÇOCUKLUK ARKADAÞIM MEHMET
Sebze halýnýn arka taraflarýnda bir havara taþlý evdeoturuyorduk büyükannemler ise ara sokak denebilecek, çocuklarýn rahat rahat oynayabileceði yerleri olan bir sokakta. Yaþýtým bir sürü arkadaþým vardý. Sonradan, bana çok mutlu bir çocukluk geçirdiðimi söyleten o fevkani mahallesinde geçen yýllarýmdýr. Ýlkokul arkadaþlarýmýn çoðunu unuttum ilkokul sýralarý benim için toz pembe hatýralar deðil, ama o mahalle ah ah...orada gerçekten çok mutluydum. Kýsa süreli arkadaþlýklar bile olsa orada edindiðim her arkadaþýmý hatýrlýyorum.. Her biri ayrý ayrý yazýmýn satýrlarýnda anýlmaya deðerler, ancak bunu baþka zamana erteleyip özellikle birinden bahsetmek istiyorum.
Büyükannemlerin evlerinin beþ ev kadar üzerinde kalýyordu. &#39;Kalýyordu&#39; diyorum çünkü ailesinin yanýnda deðildi. Almanya&#39;da olan ailesi sanýrým eðitimi yarýda kalmasýn diye onu amcasýna emanet etmiþlerdi. Çocukluk arkadaþlarýmýn çoðunu simaen hatýrlamama raðmen çok sevdiðim bu arkadaþýmý çok istememe raðmen hatýrlayamýyorum. Ayný yaþtaydýk. Ramazan ayý Aðustos&#39;a denk gelmiþti ve her ikimizde dokuz yaþýnýn verdiði kararlýlýkla dilimiz bir karýþ dýþarýda oruç tutmaya çalýþýyorduk. Ayrýca o kurbanlýk koyunlarý otlatmak zorundaydý. Buna mecbur mu tutuluyordu yoksa severek mi yapardý bilmiyorum ama ben yengesinin bir keresinde &#39;Eðer koyunlara iyi göz kulak olmazsa kulaklarýnýn çekileceði&#39; yolundaki ikazý üzerine zavallý çocuða zorla koyun güttürüldüðü hissine kapýlmýþtým. Halbuki bir oðlan çocuðunun kendi mahallesinde koyunlarý otlatmasýnýn ne gibi bir külfeti olabilir? Hafýzam nedense hep ikimizin yalnýz olduðu zamanlarý hatýrlýyor. Ya o yaz baþka çocuklar bir yerlere gitmiþlerdi ya da ikimiz özellikle yalnýz kalmaya çalýþýyorduk.Mehmet koyunlarý dýþarýya çýkarttýðý zaman beni de çaðýrýrdý yada bizim kapýnýn önündeki otlara gelir, ben de onu görünce dýþarýya çýkardým. Ayrýlýþýmýz içimde hep ukde olarak kalmýþtýr.
Bir sabah apar toparköye götürüldüm. Ona veda bile edememiþtim.Köyde geçen tüm bir haftayý hafta sonu olup, babamla geri dönmek ve ona neden veda bile edemeden ortadan kaybolduðumun açýklamasýný yapmak düþüncesiyle grup vakitleri hüzünlenerek geçirdim. Ancak, tasarladýðým gibi geri döndüðümde bu sefer de o Almanya’ya götürülmüþtü. Meðer son koyun güdüþümüz son karþýlaþmamýzmýþ.
Yýllar sonra öðrendim ki hala Almanya&#39;da.
Mehmet! Çocukluk arkadaþým. Sana veda edemediðim için ne kadar üzülmüþtüm bir bilsen...Ve hala çocukluðumun çizgi filmi &#39;Vikingler&#39;in müziði bana o tanýdýk duyguyu ve seni hatýrlatýr.

Buluþmanýzý isterdim.Birçok insan bu sitede birbirinibuldu.
Mümkünse adýný yazsa idiniz belki buluþmanýza vesile olurdu

Çok teþekkür ederim sayýn admin beyefendi,
bence böyle kalsýn, böyle kalmasý daha da iyi diye düþünüyorum. Bence sevgilerin, dostluklarýn, arkadaþlýklarýn, aný ve hatýralarýnen iyisi ve en kalýcýsý hepsinin uzaktan olmasýdýr. Sonunda üzülmek ve hayal kýrýklýgýna ugramak kadar kötü birþey yoktur. Býrakalým o güzel çocukluk ve güzel arkadaþlýk bir gül gibi dalýnda kalsýn, gül dalýnda daha güzel durur, ben böyle düþünüyorum.saygýlarýmla..
.

Edited by - Yankee SAT on 7/26/2006 11:30:55 AM