Konu: Islak Kediler

Bende kedini nankör, buna karþýlýk köpeðin sadýk olduðunu düþünürdüm.
Fakat Bedüzzaman Said Nursi tam aksini düþünüyor, artýk bende onaun gibi düþünüyor ve kedilere farklý gözle bakýyorum.

24. sözdeki haþiyede þöyle geçer

(Haþiye): Hattâ bir gün kedilere baktým. Yalnýz yemeklerini yediler, oynadýlar, yattýlar. Hatýrýma geldi: «Nasýl bu vazifesiz canavarcýklara mübarek denilir?» Sonra gece yatmak için uzandým. Baktým, o kedilerden birisi geldi, yastýðýma dayandý, aðzýný kulaðýma getirdi. Sarih bir Sûrette «Ya Rahîm, Ya Rahîm, Ya Rahîm, Ya Rahîm»diyerek güya hatýrýma gelen itirazý ve tahkiri, taifesi namýna reddedip yüzüme çarptý. Aklýma geldi: «Acaba þu zikir bu ferde mi mahsustur? Yoksa taifesine mi âmmdýr? Ve iþitmek yalnýz benim gibi haksýz bir muterize mi münhasýrdýr? Yoksa herkes dikkat etse bir derece iþitebilir mi?» Sonra sabahleyin baþka kedileri dinledim. Çendan onun gibi sarih deðil, fakat mütefâvit derecede ayný zikri tekrar ediyorlar. Bidâyette hýrhýrlarý arkasýnda «Ya Rahîm» farkedilir. Git gide hýrhýrlarý, mýrmýrlarý, ayný «Ya Rahîm»olur. Mahreçsiz, fasih bir zikr-i hazîn olur. Aðzýný kapar, güzel «Ya Rahîm»çeker. Yanýma gelen ihvanlara hikâye ettim. Onlar dahi dikkat ettiler, «Bir derece iþitiyoruz» dediler. Sonra kalbime geldi: «Acaba þu ismin vech-i tahsisi nedir? Ve ne için insan þivesiyle zikrederler, hayvan lisanýyla etmiyorlar?» Kalbime geldi: Þu hayvanlar çocuk gibi çok nazdar ve nazik ve insana karýþýk bir arkadaþ olduðundan, çok þefkat ve merhamete muhtaçtýrlar. Okþandýðý vakit hoþlarýna giden taltifleri gördükleri zaman, o nimete bir hamd olarak, kelbin hilafýna olarak esbabý býrakýp yalnýz kendi Hâlýk-ý Rahîm'inin rahmetini kendi âleminde ilân ile nevm-i gaflette olan insanlarý ikaz ve «Ya Rahîm»nidasýyla: Kimden meded gelir ve kimden rahmet beklenir, esbabperestlere ihtar ediyorlar.
(Orjinal Sayfa:349)