Mehmet AKİF'in Hatıraları
İstiklal Marşı’mızın, milletimizin ve de ümmetin şairi olan Mehmet Akif Ersoy’u bundan uzun yıllar önce kaybettik ama unutmadık. Allah’tan rahmet diliyoruz öncelikle. Mekânı cennet olsun.
İstiklal Marşımızın kabulü vesilesiyle insanlar Akif hakkında da pek çok şey söylendi. Toplantılar düzenlendi. Yalan-yanlış, samimi-sahte, resmi-gayrı resmi söylemler salonları, meydanları doldurdu. Ancak bazı anma tören ve programları vardır ki, anılan kişi ve olay oraya sığmaz. Çünkü sadece yılın belli bir günü değil, adeta her gün anılmakta, milletin gönlünde yer bulmaktadır.
İşte merhum Akif de bunlardan biridir.
Resmi anmalara sığmayan biridir. Vefatında böyle olduğu gibi, hayatında da böyleydi çünkü.
Çünkü O; resmi ulusal marşımızın şairi olmanın ötesinde bir şair ve insandır.
KOMPLE BİR İNSAN
Üstad Mehmet Akif, komple bir insandı.
O; medreseden mezun olmuş bir âlim,
Yüksek okulda okumuş, dört dil bilen bir aydın,
Bilgilendirici yazılar yazmış ve yayınlamış bir yayıncı,
Kurtuluş Savaşına bizzat katılmış bir mücahit ve özgürlükçü,
Arkadaşlarına her dem yardım elini uzatmış bir vefakâr,
Yaşı, dini, cinsiyeti ne olursa olsun herkese sahip çıkmış bir yardımsever,
Ve ulusumuzun, ümmetin dertlerini dile getirmiş bir şairdir.
Kısacası, her şeyiyle örnek olmuş bir şahsiyetti.
Biz burada, hayatından bazı kesitler sunarak, O’nu daha yakından tanımaya çalışalım:
KORKU NE Kİ?
Mehmet Akif hayatında hiç kimsenin karşısında eğilmedi. Yıllarca açlığa dayandı ama kimseye eyvallah etmedi.
1914 yıllarıydı. Akif arkadaşlarıyla Sebilürreşad dergisinin bürosunda arkadaşlarıyla oturmuş, fasulye aşı yiyordu. O sırada Dâhiliye Nazırlığından (İçişleri Bakanlığı) biri çıkageldi. Gelen adam, bakanın selamı olduğunu, yazılarında o derecede ileri gitmemesini nazikçe söylemek istedi. Akif hiddetlenerek dedi ki:
-Bakan Bey’e söyle, onlar kendilerini düzeltsinler. Bu gidiş devam ettikçe bizi susturamazlar. Ben fasulye aşı yemeye razı olduktan sonra kimseden korkmam.
SÖZ VERMEK
Fatin Hoca anlatıyor:
“Ben İstanbul’un Vaniköy’ünde, Akif, Beylerbeyi’nde oturuyordu. Bir gün öğle yemeğini bende yemeği kararlaştırmıştık. Öğleden bir saat evvel bana gelecekti. O gün öyle yağmurlu ve fırtınalı oldu ki her taraf sel kesildi. Vapurlar hep gecikmeli olarak geliyordu. Ben, “nasıl olsa geç gecikecek” diyerek komşuma uğradım. Bir saat kadar sonra komşudan dönünce acı haberiyle sarsıldım.
Akif o yağmur ve fırtınada, sırılsıklam bir şekilde eve gelmiş, benim evde olmadığımı öğrenince, hizmetçinin tüm ısrarlarına rağmen, “selam söyle” deyip, yağmur altında geri dönmüş.
...Ertesi gün kendisini gördüm. Vaziyeti anlatarak özür dilemek istedim, dinlemedi. Ama bana unutamadığım bir ders verdi: “Bir insan söz verdi mi, yerine getirir. Sözü yerine getirmemenin mazereti, ölüm veya ona yakın bir felakettir.”
YORGUNLUĞUN NE ÖNEMİ VAR?
Üstad Mehmet Akif, Arabistan yolculuğundadır. Geceleri rahat yatamadan, çok zahmetli, meşakkatli bir yolculuk yapmaktadır. Yolda ‘el-Muazzam’ isimli bir istasyonda mola verilir. İstasyonda görevli bir aile vardır ve evin hanımı hamile olup çok rahatsızdır. Çok acil olarak Şam’dan bazı malzemelerin temin edilmesi gerekmektedir. Akif bunu öğrenir öğrenmez, yolculuğun rotasını değiştirir. Gerekli malzemeleri alacaktır. Arkadaşları ne kadar ısrar ederlerse de onu ikna edemezler.
-Üstadım çok yorgunuz, nasıl gidip geleceğiz?
-Yorgunluk mesele değil, ortada bir felaket vardır. Ah yoksulluk! Ah imkansızlık!... Bunlar ne zor şeyler bilir misiniz? Bizim bu kadına yardım etmemiz gerekmektedir. Ortada ciddi bir tehlike mevcuttur. Doğacak çocuğun hayatı tehlikededir. Biz bunları böyle bırakıp gidemeyiz.
Ve 60 derece çöl sıcağında gidip gelir...
DOSTUNUN EMANETLERİ
Merhum Akif, vefakârlıkta da bir doruk şahsiyettir.
İşte bir şahidin sözleri:
Ben Akif’le beraber ders okuyordum bir hafta bende, bir hafta onda buluşuyorduk. O’nun evinde bulunduğumuz haftanın birinde baktım evin içi çocuk kaynıyor. Ben komşu çocuklarıdır diye düşündüm. İkinci gün yine aynı çocukları gördüm. Yine bir şey söylemedim. Üçüncü gün de onları görünce dayanamayıp sordum:
-Üstadım bu çocuklar kimin?
Mehmet Akif, biraz hüzünlendi ve şunları söyledi:
-Benim okuldan bir arkadaşım vardı, onun çocukları. Biz okuldayken sözleşmiştik. İlerde evlenir, çoluk çocuğa kavuşursak, kim önce vefat ederse, onun çocuklarına bakacaktı. Bu hafta arkadaşım vefat etti. Bunlar onun emaneti.
Akif’in evi küçük olmasına ve kendisi maddi imkânsızlıklar içinde olmasına rağmen, dostuna vefakârlık, O’nun için her şeyden önemliydi.
&&&
İnsanların sahtekârlıklarının, ikiyüzlülüklerinin arttığını görünce şöyle demişti:
-Artık iki yüzlüleri sever oldum. Çünkü yaşadıkça yirmi yüzlüleri görmeye başladım. Ne yazık!..
&&&
Kendisine sorarlar:
-Hiç sevmediğiniz kimlerdir?
-Geçmişlerinin, vatan hesabına on parası geçmemiş, bir damla kanı dökülmemiş, bir hizmeti geçmemiş olduğu halde, ağzını memleketin temiz kan damarlarından yamayarak emmekte olan serseri yeni yetmeler yok mu, işte onlar, en sevmediğim onlardır.
&&&
O’nun kişilik ve yaşayışına olan ihtiyacımız, bu gün daha da artmış bulunmaktadır.
Gerçek manasıyla anlatılması, tanıtılması dileğiyle, mekânı Cennet olsun.***
